Mleko się rozlało... Wolność, czy bezpieczeństwo. Zemsta dla wewnętrznego ukojenia bólu? Zaangażowane kino społeczne z charakterną bohaterką jednak na zbyt wolnym ogniu. 6

Kino o lokalnej rewolucjonistce, której indywidualny dramat popchnął do działań i pokazał jej bezkompromisową osobowość? Tak społecznie potrzebnym, solidnie skonstruowanym opowiadaniem o przewrotności groźnej i wcale niesielskiej wsi, gdzie wspólnota może wybrzmiewać jako ograniczenie i wykorzystywanie przyzwyczajenie ludzi do tradycji, a nie wzajemne wsparcie jest film Daleko od Reykjaviku. Film o sile jednostki, referujący skutecznie i lekko zadziornie hasło: Nie podnoś ręki na władzę, bo Ci tę rękę władza utnie. Chwilami niestety ta surowica i skromność przedstawienia oddala nas od zaangażowania w bojową historię, a zburzenie rutyny miasteczka nie wybrzmiewa z takim wigorem, jakby mogło.

Inga nie przedstawia nam się w pierwszych scenach jednoznacznie jako kobieta, która stanie naprzeciw systemu wyzyskującego lokalnych przedsiębiorców, który pod płaszczykiem dbania o potrzeby swojego małego miasteczka i jego mieszkańców, blokuje ich potencjalny rozwój. Minie trochę czasu, grunt pod nogami Ingi w prywatnym życiu się zawali, a ona potraktuje to jako punkt wyjścia do wyprostowania się i niedoprowadzenia do kolejnej tragedii. Swój osobisty ból przełoży na działanie wspólnotowe, prawdziwie wspólnotowe, a nie te, które krzywdząc szansę rozwoju przedsiębiorców ogranicza im handel poza miejscem zamieszkania. Swoje wewnętrzne cierpienie będzie chciała ukoić i ewoluuje w siłę, sprzeciw i niezgodę na aktualny stan rzeczy, o którym tak długo nie wiedziała.

Daleko od Reykjaviku jest trochę za daleko, by być kinem wybitnie inwazyjnym, mającym siłę adekwatną do siły bohaterki. Naświetla problem, nie namnaża niepotrzebnie wątków, bardzo solennie podchodzi do prowadzenia narracji. Podkręca tempo, kiedy Inga wsiada w stroju z farmy na traktor, niczym batman do swojego bat mobilu, Brakuje jednak temu filmowi charakterności, a historia już tyle razy eksploatowana w kinie wybrzmiewa dosyć anegdotycznie i przewidywalnie.

Film dużo czerpie z takich postaci, jak kobiety z Kobieta idzie na wojnę, czy Trzy billboardy za Ebbing, Missouri. Tutaj jednak siła Ingi jest trochę przytemperowana, jak gdyby reżyser nie miał pomysłu czym naostrzyć te świetne narzędzie i wytłuszczyć cechy charakteru naszej bohaterki. Sama przeciw wszystkim i ona jako ostatnia sprawiedliwa to naprawdę zwracający uwagę koncept, a jej aktywna postawa jest mocno widzialna, ale jakoś nie wchodzi w krwiobieg widza, ponieważ jest za mało wyrazisty. Wydaje się w kontekście społecznym i ważnego tematu ustawienia wagi wolności, a bezpieczeństwa i zemsty jako metody ukołysania bólu zbyt wyhamowywać, oszczędzać się i podchodzić zachowawczo. Dlatego sposób przekazu nie jest do końca adekwatny do przedstawionej tezy.

Daleko od Reykjaviku to film połowicznie spełniony. Czerpie z kina Kena Loacha, pokazuje nieposłuszeństwo obywatelskie, oraz że odwaga nie jest cechą zarezerwowaną dla jednej płci. W tym wszystkim jest skuteczny, ale, jak gdyby chwilami przygasa, nadmiernie się wycisza i traci impet. Zwalnia, silnik gaśnie, a potem zapala go za długo. To kino inteligentne, ale trzymane na zbyt wolnym ogniu. Jednak finalnie warto spotkać się z kolejnym filmem z tego świata Skandynawii, od którego w pewnych kwestiach lokalnych i politycznych nie dzieli nas zaskakująco aż tak wiele. Oraz pamiętajmy o świetnie sportretowanej, nie do końca wykorzystanej postaci Ingi i jak jest pięknym przykładem żywego, napędzanego emocjami aktywizmu. Mleko się rozlało...