W horrorze bez wielu klisz jest dosyć zgrabna metafora poczucia winy i niezła partia osobistych lęków przywróconych do życia. 7
Trauma i tragiczne doświadczenia źródłem bólu, ale również i przyciąganiem do siebie demonów przeszłości, z użyciem pojęcia demon nie tylko metaforycznie dosłownie? Dosyć ciekawie i z pewnością z większą ambicją, niż kolejne niedziałające szczypnięcia schematami horrorów o poczuciu winy opowiada film Nocne czuwanie. Mamy opowieść bez skrajności, oczywistej budowy napięcia i jakiegoś slashera historia jednej nocy, do innych niepodobnej, w której wyrzuty sumienia i nieprzepracowane problemy żywią się człowiekiem, produkując lęki w tle religii judaistycznej. Jeżeli ktoś chce makabry, to nie ten adres, jeżeli ktoś chce zwinnego horroru, nawet thrillera z nienadętą psychologią i kilkoma niezłymi zmylonymi tropami, ale bez rozmachu, to warto przejść przez te drzwi razem z bohaterem.
A drzwiami jest mieszkanie zmarłego pana Litvaka. Yakov, który widać, że zdystansował się i odszedł od ortodoksyjnej wspólnoty żydowskiej, pewnego wieczoru zostaje przekonany dobrym zarobkiem, by przy przyjąć rolę shoomera, w której ma już doświadczenie. W tradycji żydowskiej to osoba, która przebywa ze zmarłym w jego domu, aż do czasu pochówku. Będąc daleko od planów doświadczenia jakiejkolwiek duchowości, czy rytuałów temu towarzyszących, Yakov przechodzi przez drzwi, za którymi nie będzie chodziło tylko o pilnowanie ciała, a o duszę... jego duszę. Jego doświadczenia z przeszłości staną się smakowitym kąskiem i nie będzie mógł spokojnie przesiedzieć tej nocy w telefonie, a w jednym pomieszczeniu, w ciągu kilku godzin skonfrontować się poprzez historię zmarłego, również ze swoją.
Nocne czuwanie, to dobrze rozegrana partyjka, która nie zaserwuje nam nieprzespanych nocy, ale też nie rzuca się na jednoznaczne środki. Oczywiście osadza sytuacje w okolicznościach oczywistych dla dominacji nastroju, ale jest ciekawym mieszańcem i nie zawsze źródło strachu bierze się z oczywistych postaci, czy miejsc. Potrafi niegłupio, bez sugerowania widzowi wcześniej, co się wydarzy lub przekonania, że jesteśmy naiwni, połączyć nawrót traumy i winy za cudze życie naszego bohatera z tym co dźwigał do śmierci sam pan Yakov, którego ciałe, martwe, leży obok.
Ta rozgrywka od przejścia progu mieszkania sięga, mimo relacji z religią, nie po wtórne paranormalne religijne zjawiska, klisze, czy motywy straszącego domu, a ciekawie komunikuje się ze współczesnością, jak np. w Personal Shopper i balansuje między zabawą percepcją wyobrażonego, a prawdziwego jednocześnie zwracając uwagę na nieprzepracowaną traumę bohatera. Nie ma tutaj jakieś ciężkostrawnej wycieczki do czasów zaprzeszłych i konfrontacji z mitologicznymi demonami, których wygląd byłby najważniejszy, a wyważony i uzasadniony historią lęk, który nie musi się osadzać w żadnej kulturze, a bardziej jest związany ze stanem psychicznym jednostki. Dosyć zgrabna metafora poczucia winy.
Estetycznie to dosyć skromne kino, ale niektóre sekwencje mają sporą moc. Jest to jeden z tych horrorów, które nie straszą swoim niskim poziomem, ale też nie straszą jednoznacznie i tylko na tym koncentrują swoją uwagę. Brakuje chwilami wykrzyknika, ale to dosyć minimalistyczna rozgrywka. Nocne czuwanie jest dosyć umiejętnie czujne na niejednoznacznie emocje i umiejętność ich pokazywania.
