Wybitny dramaturg zastosował tu chwyt typowy dla teatru radiowego, wynikający z awizualności, a więc samej istoty tej sztuki. Oto w sklepie zegarmistrzowskim, podczas chwilowej nieobecności właściciela, ginie cenny zegarek. Młody, zaufany czeladnik twierdzi, że przez cały czas w zakładzie był tylko on. Zegarmistrz nie wierzy w zapewnienia chłopca, oskarża go o kradzież i wydala z pracy. Zagadka wyjaśnia się po latach – zegarek ukradła żona zegarmistrza, by dopomóc finansowo swojemu kochankowi. Pochylony nad warsztatem czeladnik nie dostrzegł jej i nie usłyszał kroków kobiety, ponieważ głuszył je turkot wozów przejeżdżających ulicą. W widowisku telewizyjnym na pierwszy plan wysuwa się problematyka moralna, rozważanie na temat uczciwości, honoru, godności człowieka. Gdy pan Arden i jego dawny pomocnik Jan spotykają się po latach, żona zegarmistrza już nie żyje. Jednak widząc, że staruszek nadal bardzo ją kocha, młody człowiek zataja prawdę o kradzieży złotego zegarka.