„Kwartet” (1989) Michała Komara i Tomasza Zygadły jest próbą rozliczenia Pokolenia ’68 z własną przeszłością. W warstwie fabularnej to dzieje pewnego kwartetu muzycznego. Czwórkę przyjaciół – skrzypków Wacka (Aleksander Trąbczyński) i Janusza (Piotr Kozłowski), altowiolistę Felka (Krzysztof Tyniec) i wiolonczelistkę Lenę (Aleksandra Konieczna) – łączy ten sam rok urodzenia 1946 oraz muzyczna pasja. Poznajemy ich w 1956 roku, kiedy jako dziesięciolatkowie pracują nad ważnym dla nich występem. W ostatniej scenie rozgrywającej się współcześnie zespół spotyka się na jubileuszu swojego profesora (Michał Pawlicki). Po drodze był rok 1968, znamienny dla wszystkich. W tej warstwie „Kwartet” jest opowieścią o bardzo brutalnej inicjacji politycznej i „utracie niewinności”. Rok 1968 przerywa ich dobrze rozwijającą się karierę, zmusza do zdecydowanych przewartościowań moralnych. Nigdy już nie będzie tak jak było. Dziewczyna wyjeżdża do Izraela, jeden z kolegów robi karierę z pomocą urzędnika z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, drugi zostaje nieco cynicznym „obywatelem świata”, inny klepie nauczycielską biedę. Rok 1968 zmienił ich życie, zmienił także ich samych. Kiedy spotykają ponownie jako czterdziestolatkowie, nie są w stanie ani wymazać ze swych życiorysów tych lat, ani nadrobić czasu, kiedy nie stanowili zespołu i kiedy sprzeniewierzali się sobie. Rozrachunek trwa...