Sekcja gimnastyczna zamiast logiki, prawdopobieństwa i konsekwencji. Z bohatera kafkowskiego mamy nieprawdopodobnego everymana, a obiecującego kina akcji, same niewiarygodne przypadki i oczywistości. 3
Długa droga do ukojenia bólu i wyrzutów sumienia w aranżacji kina akcji pożenionego z politycznym wtrąceniem? Taką właśnie mozaikę gatunkową i nastrojową z próbą stworzenia kina nieefekciarskiego, a jednocześnie solidnej rozrywki przedstawia nam Beckett. Niestety nie potrafi dogonić swoich wyobrażeń, bo niestety zbyt spięty recytuje wiązankę o szlachetnych cechach, intryga jest widoczna z kosmosu, a zaskoczyć nas może to, że ktoś nas naprawdę chce tym zaskoczyć. Bardzo przeciętna to i filmowo znana pstrokacizna, której wypadają z rąk tematy i film łapie zadyszkę, bo bierze na siebie za dużo i nie jest dobrym w narracji kupidynem. Tendencyjna średniówka przez ofiarę do superbohatera z niedoborem prawdopodobieństwa, za to z nadmiarem czołobitności.
Nasz bohater jest na sielskich wakacjach ze swoją dziewczyną i są w siebie tak zapatrzeni, jak gdyby mieli odmierzony i okaże się, że tak właśnie jest. Po tragedii tytułowy Beckett nie będzie miał czasu na smutek i ból oraz żałobę, tylko za chwilę znajdzie się w pułapce. Był niewłaściwym człowiekiem w niewłaściwym miejscu i od tego czasu zacznie nieustannie uciekać, by nie wpaść w siatkę kłamstw Labirynt miejsca, w którym jest turystą, zawęża się, a w tle tego wszystkiego pojawia się polityka i mafijne przekręty oraz krytyka sytuacji w Grecji.
Beckett próbuje stworzyć nam bohatera kafkowskiego i na początku bez napastliwości nawet czujemy tę duszność symfonii grozy miasta i udziela nam się jego bezradność. Jednak film nie zna tak naprawdę umiaru i za chwilę w chaosie dorzuca nam kolejne dowody na to, że mamy do czynienia z bohaterem, który ewoluował ze spokojnego, zakochanego programisty, do agenta wywiadu — taki z niego everyman. To zaczyna szybko fałszować i być niepoważne, a przede wszystkim pretekstowe oraz namnaża błędy logiczne. W jednej chwili nie może wydostać się z budynku, byśmy doświadczyli kilku dosyć siermiężnie napisanych dialogów z jednym z wrogów, by po chwili się okazało, że bez zastanowienia otwiera magicznie pojawiające się drzwi wyjściowe. Kolejny, naprawdę to tylko przykład, a nie ostatni fikołek to sytuacja, kiedy człowiek działający zawodowo, brutalny, bezwzględny gorzej potrafi sobie poradzić i mniej zrobić wygibasów, niż nasz bohater po o wiele poważniejszym postrzale. To są tylko dwa przykłady na niechlujstwo. Na dodatek ten film poprzez swoje polityczne konotacje i sposób opowiadania kompletnie nie może być przez nas potraktowany z przymrużeniem oka, bo pojawia się jakiś niewygodny rozkrok. Taką historię naturalistycznie o człowieku, który wie za wiele i "zabili go i uciekł" przedstawia Wojciech Smarzowski w Drogówce, ale tutaj mamy za dużo nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, oczywistości, które miały być enigmą.
Sekcja gimnastyczna zastąpiła tutaj logistykę, ale też umiejętne budowania napięcia. Nadmiar wątków, ich napastliwość i jednoznaczność bardzo szybko nas przestaje interesować, a twórcy również nie potrafią się z nimi rozprawić i naprawdę przyciągnąć naszą uwagę. Beckett mógł naprawdę czerpać świetnie z gatunku kina akcji z wigorem i spiskiem politycznym, ale nie potrafi tchnąć ducha w bohatera. Powtarza się i jąka kinowo. Zawsze warto powiedzieć w przypadku dobrego gatunkowca "przeżyjmy to jeszcze raz", ale nie w tym przypadku. Film spada i to nie ze zbyt wysokiego konia. Jego ambicje przerastają możliwości i widzimy tę nieskuteczność, co odbiera szansę na odseparowanie tego i cieszenie się z "dziania się". Jeden z wielu.
