Filmy niepokój społeczny

Policjant z Kairu próbuje rozwikłać zagadkę morderstwa kobiety dokonanego w przededniu rewolucji w Egipcie w 2011 roku. Incydent, który z początku wygląda na rutynowe zabójstwo prostytutki, z czasem ewoluuje w znacznie bardziej skomplikowanym kierunku. Śledztwo prowadzi detektywa do egipskiej elity. W kręgu podejrzeń są ludzie z otoczenia samego prezydenta Mubaraka...

Połowa XVI wieku, górski krajobraz Sewennów. Michael Kohlhaas jest dobrze prosperującym handlarzem końmi, który wiedzie spokojne, komfortowe i szczęśliwe życie na łonie rodziny. Sytuacja ulega radykalnej zmianie, gdy jeden z lokalnych arystokratów narusza granice jego terytorium i zaczyna bezprawnie pobierać opłaty od osób, które je przemierzają. Jedną z ofiar feudalnego kaprysu arystokraty staje się sam Kohlhaas. Ponieważ jego sprawa nie zostaje poważnie potraktowana w sądzie, mężczyzna postanawia samodzielnie szukać sprawiedliwości. Staje na czele armii uciskanych i w porywie zemsty pustoszy okolice, morduje wrogów prawa i zapala ogień rewolucji w czasach, gdy średniowiecze zaczyna odchodzić w zapomnienie na rzecz renesansu wartości. Oparta na faktach historia rewolucjonisty, który tak bardzo pragnął chodzić ścieżkami sprawiedliwości, że zaczął iść po trupach

Film to kronika transformacji jednostki z naiwności politycznej do świadomości marksistowskiej ustalona podczas rewolucji rosyjskiej w 1905 r. Reżyser wykorzystuje innowacyjne techniki montażu i kąty kamery, dzięki którym historia jest przedstawiona z perspektywy kobiety z klasy robotniczej.

Historia o niesprawiedliwości społecznej. Monumentalna kronika konfliktów chłopów z właścicielami ziemskimi na początku XX wieku we Włoszech. Dochodzi do konfrontacji między młodym wieśniakiem a pierworodnym synem miejscowego dziedzica.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

W 1890 roku, ojciec Adolf Daens (Jan Decleir) idzie do Aalst, miasta włókienniczego, gdzie pracują dzieci, płace i warunki pracy są straszne, biedni nie ma prawa głosu, a Kościół popiera drobnomieszczaństwo w ucisku robotników. Pisze kilka kolumn do gazety katolickiej, po nich potężnie zawrzało. Zostaje wydalony z partii katolickiej, więc wstępuje do chadeków i zostaje wybrany do Parlamentu Europejskiego. Rzym karci go, musi wybrać pomiędzy dwoma powołaniami, zostać dalej kapłanem, albo być przywódcą pracowników.

W tym obrazie filmowcy adaptują biblijną historię Jezusa bardzo luźno i nie-narracyjnie, używając Chrystusa jako metaforycznego symbolu ruchu protestacyjnego z końca lat 60. - "ostatecznego hipisa". Onieśmielony Jezus jest zmuszony szukać schronienia i zachęty dla dwóch kobiet: inteligentnej Matki Marii i atrakcyjnej, ale upartej Marii Magdaleny.