Filmy magia, chmura

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

By zdobyć serce pięknej wybranki (Sienna Miller), Tristan (Charlie Cox) obiecuje jej gwiazdkę z nieba. Jego przygoda nabiera kolorytu, gdy młodzieniec odkrywa, że spadająca gwiazda jest w rzeczywistości urokliwą istotą o imieniu Yvaine (Claire Danes). Jakby tego było mało, zła wiedźma Lamia (Michelle Pfeiffer) czyha na młodość kobiety stawiając Tristana w kłopotliwej sytuacji i w nowej roli - obrońcy.

Londyn, początek XX wieku. Wendy Darling każdego wieczoru zaczarowuje swoich braci przed snem opowiadając im historię o zawadiackim i groźnym kapitanie Hooku. Jednak pewnej nocy do ich pokoju wlatuje mały chłopiec, Piotruś Pan, który zabiera ich drogą przez gwiazdy do porośniętej bujną roślinnością dżungli w której znajduje się magiczna kraina Nibylandia. Tak zaczyna się opowieść o dzieciach mieszkających w miejscu, gdzie nie obowiązują żadne prawa dorosłych.

Jak wygląda życie człowieka, który mimo upływu czasu nie umie odróżnić snu od jawy? Czy ten stan rzeczy jest dla niego korzystny czy wolałby, aby tak nie było? Czy normalne jest to, że dorosły mężczyzna ucieka w świat snów ponieważ nie potrafi poradzić sobie ze zwykłymi życiowymi problemami?