Filmy chmura, deszcz

Jak każdy dobrze wie, bociany przynoszą dzieci. Biorą je od chmurowych ludzi, którzy tworzą maluchy z chmur i ożywiają piorunami. Jednym z twórców jest chmura gradowa Gus, który jest specjalistą od niebezpiecznych maleństw, jak krokodyl, jeżozwierz, czy baran. Chociaż tworzy je z miłością i dokładnością, jego partner, bocian Peck, nie jest z tego zadowolony, ponieważ jego praca staje się coraz trudniejsza.

Akcja filmu toczy się w 1938 roku. Ghandi zdobywa coraz więcej zwolenników,co daje szansę na korzystne dla ludzi zmiany. 8 letnia Chuyia po śmierci męża zostaje zawieziona przez ojca do Domu dla Wdów. Tam golą jej głowę i ubierają w białe sari. Dołącza do kobiet w różnym wieku. Tak ma spędzić całe życie. Nie ona jedyna, bo są tam również inne kobiety będące wdowami od dzieciństwa. Dziewczynka zaprzyjaźnia się z młodą wdową Kalyani. Kalyani jako jedyna nosi długie włosy,nie bez powodu, jest zmuszana wspomagać budżet domu ukrytą prostytucją. Pewnego dnia poznaje przystojnego, chłopaka ze szlacheckiej rodziny, który właśnie ukończył studia prawnicze. Narayan będąc zwolennikiem Ghandiego uważa za naturalną sprawę, że wdowa może mieć drugiego męża. Budzi to oburzenie całej lokalnej społeczności, a przede wszystkim wdów. Mała Chuyia marzy o powrocie do domu, Kalyani pragnąca szczęścia i normalnego życia również chciałaby się stamtąd wydostać, czy ich marzenia się spełnią?

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.