Filmy rzeka, hinduizm

Po 20 latach od nakręcenia kultowej Baraki Ron Fricke powraca na ekrany kin fenomenalnym obrazem Samsara. To poetycki film bez słów, zapierająca dech podróż przez 25 krajów i kultur z porywającą muzyką, nominowanej do Oscara za oprawę muzyczną do Gladiatora, Lisy Gerrard z Dead Can Dance w tle. Film kręcono przez 5 lat, wyłącznie na taśmie 70 mm, co wpłynęło na jego wyjątkową wartość estetyczną. Sam tytuł wywodzi się z sanskryckiego określenia nieustannego przepływu i powtarzającego się cyklu narodzin, życia, śmierci i odrodzenia. Samsara zabiera nas w miejsca piękne i dotąd nieznane, pokazując przy tym potęgę natury, wpływ cywilizacji na przyrodę i życie człowieka, diametralnie odmienne życie ludzi w różnych zakątkach świata i skłania do refleksji nad kierunkiem, w którym podąża współczesna cywilizacja. PRZYGOTUJ SIĘ NA NIESPOTYKANĄ UCZTĘ DLA ZMYSŁÓW.

Pewną gudżaracką wioskę odwiedza poborca podatkowy (Naseeruddin Shah) i jego żołnierze. Przybyli terroryzują mieszkańców i ich upokarzają. Brutalnemu poborcy wpada w oko piękna Sonbai (Smita Patil). Kobieta jednak policzkuje nachalnego łajdaka, ucieka i chroni się w miejscowej fabryce chili. Wściekły mężczyzna nie puści płazem tej zniewagi, za wszelką cenę chce dostać ją w swoje ręce...

Zadłużony po uszy Jeetu (Shahid Kapur) nieustannie ucieka przed wierzycielami. Mężczyzna może liczyć na wsparcie rodziny, jednak nie mogą oni go wspomóc finansowo. Zdesperowany Jettu postanawia popełnić samobójstwo i rzuca się do morza. Nieprzytomnego mężczyznę daleko od jego domu wyławiają rybacy. W wyniku nieporozumienia zostaje on uznany za głuchoniemego. Zostaje służącym w domu bogacza Prabhata Singha Chauhana (Om Puri). Zwraca na siebie uwagę dwóch pięknych dziewcząt- Meenakshi (Neha Dhupia) i niemej Shruti (Kareena Kapoor). Zostaje przez nie wciągnięty w pewną intrygę...

Nominowany do Oscara kanadyjski film, wyreżyserowany przez urodzoną w Indiach reżyserkę Deepę Mehtę, porusza tematykę hinduskiej obyczajowości, a szczególnie życia wdów po śmierci mężów oraz aranżowanych małżeństw małych dziewczynek i starszych mężczyzn. Chociaż akcja filmu ulokowana została w 1938 roku, to właściwie do dzisiaj w Indiach takie śluby są normą. Co gorsza, gdy umiera małżonek, wdowa, niezależnie od wieku, zgodnie z zasadami religii i obyczajem winna spędzić resztę życia w aśramie dla wdów. W tej formie przytułku ma pokutować za swoje grzechy z poprzedniego życia, które – wg wierzeń – wpłynęły na śmierć męża.

Z jednej strony jest to 96-minutowy dziennik z podróży, z innej - medytacja nad naszą planetą. Reżyser Ron Fricke jeździł z 70 mm kamerą po całym świecie, by uwieczniać obrazy ludzi i natury. Niektóre z nich są zwyczajne, jak ruch uliczny na Manhattanie, inne - niezwykłe, jak zaćmienie słońca, jeszcze inne - pełne rozpaczy - jak widok śmieciarzy pełzających niczym kraby po wysypisku śmieci w Kalkucie.

Żona indyjskiego cesarza rodzi syna. Pałacowy astrolog przepowiada katastrofę związaną z dzieckiem, dlatego cesarz wydaje wyrok śmierci na swojego pierworodnego. Chłopczyk zostaje jednak cudem uratowany i przygarnięty przez bezdzietne małżeństwo należące do "niedotykalnych". Kilka lat później podstarzały cesarz nadal jest bezdzietny. Jego pałacowi doradcy dowiadują się o istnieniu dziedzica i postanawiają go podstępnie zgładzić...