Filmy emigrantka

Film opowiada historię bogatej rodziny Recchi, której życie jest w trakcie rewolucyjnych zmian. Eduardo Sr, patriarcha rodziny, zdecydował się oddać pod władanie następcy jego ogromne przedsiębiorstwa przemysłowe, zaskakując tym wszystkich. Podzielił władzę pomiędzy swego syna Tancrediego, a wnuka Edo. Ale marzeniem Edo jest otwarcie restauracji ze swoim przyjacielem Antonio, przystojnym i utalentowanym szefem kuchni. W samym sercu rodziny jest żona Tancrediego - Emma (Tilda Swinton), rosyjska emigrantka, która wtopiła się w burżuazyjną kulturę Milanu. Edo jest wstrząśnięty do głębi, kiedy jego przyjaciel i partner w interesach Antonio wyrusza w namiętny romans wraz z matką Edo, co zmieni ich rodzinę na zawsze.

Pewna wyspa. Kobieta jedzie na swoim rowerze. Helena wymknęła się z domu, aby wreszcie rozpocząć pracę w hotelu jako sprzątaczka. Wchodząc do pokoju, zaskakuje pewną parę podczas... gry w szachy. Zafascynowana napięciem i intymnością tej sceny, zaczyna się pasjonować - aż do obsesji - tą grą. Doprowadza do momentu, w kiedy może utracić swoje dotychczasowe życie...

Natasza (Olga Drozdova) - nauczycielka angielskiego w prowincjonalnym rosyjskim miasteczku - ulega namowom przyjaciółki Wiery (Ewa Telega) i postanawia wyjechać razem ze swoją starszą córką Maszą (Masza Petraniuk) do Polski. Niedawno mąż Nataszy stracił pracę, a jej nauczycielska pensja ledwo starcza na utrzymanie czteroosobowej rodziny. Jedynym człowiekiem, do którego Natasza może zwrócić się o pomoc jest Janek (Olaf Lubaszenko). Mężczyzna proponuje jej dobrze płatną pracę, która natychmiast może zmienić sytuację finansową matki i córki. Natasza zostaje luksusową prostytutką

Antyczna tragedia Sofoklesa, przeniesiona do zamieszkanego przez bezdomnych parku na dolnym Manhattanie, ma wymiar tragifarsy, okrutnej, ale i śmiesznej. W Tomkins Square Park drzemie na ławce Sasza (Jerzy Trela), rosyjski Żyd, malarz z Petersburga, zamknięty w sobie, milczący, wieczny uciekinier. Za chwilę pojawią się Portorykanka Anita (Anna Dymna) i Pchełka (Jan Peszek), cwaniaczek z Polski, epileptyk, mitoman, błazen, który z każdego nieszczęścia potrafi zrobić wygłup. Kiedyś byli normalnymi, inteligentnymi ludźmi, mieli swoje pragnienia i aspiracje. Teraz park i ta ławka to wszystko, co pozostało im z życia. Anita chce wyprawić godny pogrzeb swemu ukochanemu, który zamarzł w parku, i pochować go w osobnym grobie, nie we wspólnej mogile, gdzie bezimiennie grzebie się wszystkich bezdomnych. Za niecałe 20 dolarów Sasza i Pchełka podejmują się odnaleźć nieboszczyka. Jadą na Bron, odbijają po kolei wieka czekających na wywóz trumien,zabierają ciało. W parku wyprawiają stypę, w której z godnością uczestniczą zwłoki niby-Johna, bo dwaj przyjaciele omyłkowo wykradli innego trupa. Też był brodaty i w łachmanach, więc szalona nowojorska Antygona nie poznała, kogo zakopali pod ławką. Sasza jeszcze raz próbuje się zmobilizować, pójść do ambasady po wizę, Pchełka popisuje się swoją zaradnością, ale daremne są nadzieje na jakąkolwiek odmianę ich losu.

Niepokojący, intensywnie kobiecy portret. Necmi tworzy trudny do zdefiniowania gatunek filmowy, hybrydę opartą na prawdziwej historii, połączenie wywiadu-rzeki ze scenami inscenizowanymi i dokumentalnymi. Bohaterką Should I Really Do It? jest Petra Woschniak, trzydziestokilkuletnia Niemka mieszkająca w Turcji, oryginalna artystka należąca do środowiska stambulskiego undergroundu, która mówi o sobie, że jest po prostu fryzjerką. Rozmowę z Petrą o jej życiu, przypominającą seans erotyczno-terapeutyczny, prowadzi Herold, zmieniający peruki mężczyzna w masce fetyszysty. Zadaje jej najintymniejsze pytania, nie ujawnia celu terapii. Życie Petry pozostaje ironicznym uosobieniem emigranckiego etosu. Stambuł, którego mieszkańcy marzą o ucieczce na Zachód w jej historii jawi się jako miejsce nieograniczonych możliwości, artystycznego i osobistego spełnienia, zabawy i akceptacji odmienności, manifestującej się w stylu życia, wizerunku, twórczości. Bohaterka wciąż podąża pod prąd. Także wtedy, kiedy zostaje wezwana przez umierającą na raka siostrę i przeniesie się do Niemiec, zamieszka w wiosce pod Hamburgiem i spróbuje wykuć własną ścieżkę w twardym materiale panującej normy.

Jest rok 1922. Od trzech lat trwa wojna grecko-turecka. Kobiety z tych krajów, próbując uciec z rzeczywistości wojny, nawiązują kontakty z obywatelami Stanów Zjednoczonych. Film opowiada o młodej Niki Douce (Victoria Haralabidou) z Samotraki, która wyrusza na pokładzie statku do Nowego Jorku w zamian za swoją siostrę wracającą z emigracji do Grecji. Niki ma poślubić greckiego imigranta, Prodromosa (Yorgos Makris). W Nowym Jorku zakochuje się niespodziewanie w fotografie, Normanie Harrisie (Damian Lewis).

Fortuna (Kidist Siyum), 14-letnia dziewczyna z Etiopii, nie miała żadnych wieści od swoich rodziców od przyjazdu do Lampedusa we Włoszech. W zimie wraz z innymi uchodźcami otrzymuje schronienie w szwajcarskim szpitalu katolickim na wysokości ponad 2000 metrów. Czekając na decyzję o swoim losie, od władz szwajcarskich, spotyka Kabira, 26-letniego afrykańskiego uchodźcę. Rozpaczliwie zakochują się w sobie. Ich związek rozwija się w tajemnicy. To sekretne wydarzenie, wydaje się i podważa spokojne życie kanoników, aż do dnia zniknięcia Kabira.

Lata dziewięćdziesiąte dwudziestego wieku. Albania pogrążona jest w chaosie wojny domowej, do tego dochodzi złe zarządzanie finansami publicznymi. Dla wielu Albańczyków jedynym ratunkiem jest emigracja zarobkowa, a częstym jej celem jest południowy sąsiad, Grecja. Okazuje się, że europejska kolebka demokracji niekoniecznie przyjmuje ich z otwartymi rękoma.