Filmy impresja

Kręgosłupem formalnym filmu są stylizowane na dokument monologi kilku kobiet. Z tych „solowych etiud” powstaje pełnowymiarowa „kolekcja” – nomen omen – psychologicznych „sukienek”. Nie są to jednak portrety, raczej opisy newralgicznych momentów życia. To najbardziej z możliwych kameralne zderzenie czasu z przestrzenią. Czas „materializują” oniryczne, bardzo malownicze impresje, z pozoru niezwiązane z opowieściami kobiet; są jednak bodaj najistotniejszymi kontrapunktami filmowej opowieści. Poetyckie „obrazki” przekazują to co niewypowiedziane wprost przez bohaterki filmu. Nieobecna „fabularność” nie zwalnia opowieści – każda z postaci, wykreowana przez czołówkę polskich aktorek, jest zaskakująco dynamiczna, udramatyzowana, niezwykle wiarygodna, wręcz przeszywająca. Całość wieńczy zaskakująca pointa, kontrowersyjne „ujawnienie obecności” tajemniczego katalizatora kobiecych zwierzeń. Kim jest? Ślepym losem? Nieobliczalnym wyrzutem sumienia? Kimś, z natury rzeczy, rodzaju męskiego? Odpowiedzi na te tajemnicze pytania trzeba szukać aż do ostatniej sceny, ostatniego kadru filmu.

Bohater po utracie najbliższych ucieka do krainy wspomnień – gdzie czas się zatrzymał, a wszyscy jego bliscy wciąż żyją.

Opowieść o walce impresjonistów o nową sztukę. "Schwytanie uciekających chwil" - taki cel postawili sobie młodzi paryscy artyści, którzy w 1974 roku postanowili zerwać z malarskim akademizmem, dominującym na ówczesnych salonach.

Ten impresjonistyczny dokument kreśli sugestywny obraz życia w Chiaturze – częściowo opuszczonym górniczym mieście w zachodniej Gruzji.

Yves Montand, gwiazda sceny i ekranu jest z powrotem w Marsylii, mieście młodości, ponad dwadzieścia lat po jego opuszczeniu. Występ zostanie pokazany 26 w Operze Miejskiej: będzie to "Montand naszych czasów". Temat: Montand, jego życie, jego kariera, jego miłości. W mieście, w perfumerii pani Simonot poznaje dziewczynę Marion (Mathilda May), która marzy o spotkaniu Yvesem, swoim idolu i pragnie stać się gwiazdą jak on. Ona jest córką "baronowej", Mylène Lambert (Françoise Fabian), byłej nauczycielki Montanda, z którą kochał się w Marsylii tuż przed wyjazdem do Paryża... Marion musi zdobyć trzy miejsca na 26, dla niej i jej dwóch przyjaciółek. Ma nadzieję spotkać się z artystą, aby powiedzieć mu o swoich ambicjach i pokazać mu swoje umiejętności jako tancerka i piosenkarka.

Ciekawie zrealizowana etiuda oddaje nie wprost trud pracy w łódzkich zakładach włókniarskich oraz niemożność połączenia pracy z życiem rodzinnym. Czarno-białe poetyckie zdjęcia oparte na zbliżeniach i detalu uzupełniane są przez znakomicie zrealizowaną, bogatą ścieżkę dźwiękową, która tworzy interwały dla nasyconego obrazu. Muzykę tworzą maszyny; klaskanie krosien i… kwilenie dziecka. Człowiek z tego obrazu został prawie usunięty; pokazany jest znój i powtarzalność wykonywanej pracy. I tylko na końcu słyszymy prawie błagalny, zmęczony głos kobiety, która broni się przed wypowiedzią i powtarza się, tworząc swoisty refren i klamrę etiudy.

Z ulic poznikały już barykady i zwaliska gruzów. Warszawa tętni życiem. Ale istnieje jeszcze stolica inna, zaniedbane Stare Miasto, przy ulicy Brzozowej, wśród ruin zjawili się już ludzie. Dzieci bawią się w klasy, mieszkańcy wegetują w piwnicach. Pewnego dnia zjawili się robotnicy i ulica zaczęła pięknieć z dnia na dzień.

Spojrzenie odbiorcy na twórczość znanego polskiego malarza Zbigniewa Beksińskiego.