Filmy rozmowa telefoniczna, film eksperymentalny

Sensacja festiwalu w Wenecji, hołd złożony największej europejskiej aktorce przez ikonę europejskiego kina. "Ludzki głos" to pierwszy wspólny film Pedro Almodóvara i Tildy Swinton, a zarazem pierwszy zrealizowany po angielsku tytuł w dorobku hiszpańskiego reżysera. Ten na wskroś almodovarowski, kipiący kolorami i buzujący od emocji melodramat z powodzeniem łączy dwa temperamenty, wrażliwości i kinowe żywioły. Niepodrabialny styl twórcy "Porozmawiaj z nią" wydaje się być skrojony na miarę gwiazdy Jarmuscha czy Guadagnino, jak obłędna czerwona suknia Balenciagi, w której blada Tilda Swinton przemierza plan filmu Almodóvara. Jej bohaterka – zakochana, poniżona, zdesperowana – prowadzi swoją ostatnią telefoniczną rozmowę z mężczyzną, który od niej odszedł. W mieszkaniu w towarzystwie spakowanych walizek kochanka i jego osieroconego psa, miotając się od wściekłości do smutku, trawi miłosną katastrofę. Sięga po pigułki, chwyta za siekierę, rozlewa benzynę: chciałaby zabić siebie, chciałaby zniszczyć jego, chce zagrać rolę życia w dramacie zwanym rozstaniem. Zmienia kostiumy i maski, przymierza konwencje, błaga, krzyczy i szepcze: sprawdza, czy ta historia powinna skończyć się tragedią czy może jednak... happy endem?

"Widmo wolności" składa się z luźno powiązanych ze sobą scen, które przedstawiają najdziwniejsze sytuacje. Główną ideą filmu, było wywrócenie standardowego pojmowania świata, do góry nogami. Oglądamy więc obiad, przy którym goście siedzą na muszlach klozetowych, a jeść udają się na osobności, do ustronnej kuchni; grupę mnichów grających w pokera o święte medaliki; rodziców, którzy poszukują swojej córeczki, chociaż ta wszędzie chodzi z nimi; parę, która gorszy się na widok zdjęć różnych zabytków; czy wreszcie snajpera, który po zabiciu grupy ludzi, dostaje wyrok śmierci, a jednak wychodzi spokojnie na wolność i rozdaje autografy.

Reżyser i jego żona aktorka pracują razem nad adaptacją Andromachy Racine'a: ich życie codzienne – namiętność i destrukcyjna zazdrość – znajduje wyraźne odbicie w dramacie przeżywanym przez postaci sztuki teatralnej.