Filmy film eksperymentalny, męska nagość od przodu

W pierwszej scenie "Wewnętrznej blizny" lekko przerażona Nico pyta swojego towarzysza: Dokąd mnie zabierasz? Wkrótce oboje ruszają w malowniczą podróż do świata przepełnionego symboliką rodem z Biblii i starożytnych mitów. Realizowany między innymi w Dolinie Śmierci i na Islandii film zachwyca wizualnym pięknem. Wedle słów samej Nico enigmatyczna fabuła to w rzeczywistości poemat o kruchości życia.

Fernando (Paul Hamy), samotny ornitolog, poszukuje czarnych bocianów. Płynie kajakiem w głuszy przez wirującą kaskadę. Pochłonięty widokiem majestatycznego krajobrazu, zaskoczony, wpada do wody. Zostaje uratowany przez dwie chińskie pielgrzymki. Po nabraniu sił pogrąża się w niesamowitym i ciemnym lesie, próbując z powrotem dostać się na właściwy tor drogi.

Ten film to złożony obraz tańca współczesnego, performance i poezji. To malarski portret przemocy i szamańskiego wyzwolenia.

Jean-Christophe (Gaëtan Vettier) jest synem prostytutki. Jako młodzieniec eksperymentuje ze swoją tożsamością. Przekracza kolejne granice, aż w końcu odnajduje zawsze nieobecnego ojca, o którym ciągle fantazjował. JC porusza się między brutalnością i marzeniami, spotyka demony z przeszłości i mierzy się z nimi w poszukiwaniu własnej drogi. „Little Gay Boy – Tryptyk” składa się z trzech części. Pierwsza to „Zwiastowanie”, kolejna nosi tytuł „Little Gay Boy Chrystus nie żyje”, a trzecia to „Ostatnia wieczerza”. Druga część filmu funkcjonowała najpierw jako niezależny film krótkometrażowy, który z sukcesem prezentowany był na festiwalach na całym świecie. „Little Gay Boy – Tryptyk” to pełnometrażowa, spójna forma. Mimo niskiego budżetu, może skłaniać do różnych interpretacji, a z pewnością nie pozostawia obojętnym.