Filmy męska nagość od przodu, pocałunek mężczyzn

Mój Pana to opowieść o dorastaniu, opowieść o imigracji i wygnaniu, portret nastolatka przystosowującego się do nowego społeczeństwa, korzystającego z kilku znanych mu narzędzi pozwalających przetrwać: młodości, ciała i ostatecznie własnej odporności. Z punktu widzenia nastolatka zrozumiemy trudy miliona Wenezuelczyków za granicą oraz konsekwencje korupcji, wygnania i złamanej duszy człowieka, który został zmuszony do porzucenia swojego życia i przystosowania się do nowego, wrogiego miejsca.

Bohaterką jest Tashi Duncan, która jako złote dziecko tenisa została bezkompromisową trenerką...na korcie i poza nim. Jej mąż (Mike Faist) jest mistrzem, który przeżywa zawodowy kryzys. Tashi postanawia przywrócić mu dawną chwałę, ale oboje czeka niespodzianka, kiedy przeciwnikiem okazuje się inny przebrzmiały czempion Patrick (Josh O’Connor) - jego były najlepszy przyjaciel i dawny chłopak Tashi. Kiedy przeszłość zderza się z teraźniejszością, a napięcie sięga zenitu, Tashi musi zadać sobie pytanie, jaka będzie cena tej wygranej?

Jest rok 1986 i właśnie zbliża się Wigilia. Nastoletni Borja, jego starszy brat Vicente i ich matka spędzają ją przy wspólnym stole. Jednak zamiast świątecznej, rodzinnej atmosfery, pojawiają się wzajemne pretensje. Kiedy matka idzie spać, Vicente wychodzi z domu w poszukiwaniu mocniejszych wrażeń. W międzyczasie Borja włamuje się do pokoju brata i odkrywa jego tajemnicę.

Nastoletni Beni, podczas koncertu rockowego poznaje wokalistę zespołu The Minks, Fogiego, z którym wkrótce zaczyna łączyć go uczucie.

Młody policjant Cristi, gej, zostaje wezwany do interwencji w trakcie homofobicznego protestu przed projekcją filmu o tematyce LGBT.

Na swój sposób jest to dreszczowiec: rodzina Pietrowów ma bowiem grypę, a przez nią gorączkę, kaszel i dreszcze. Fale zimna i gorąca, które na przemian wstrząsają ekranem, nieuchronnie podwyższą także temperaturę na widowni. Film Kiryła Serebrennikowa ścina bowiem z nóg, pozbawia odporności na zrywającą ze schematami narrację i wywołuje majaki. Ale to tylko pozornie jedna wielka maligna: autorskie działo Rosjanina (Lato, 18. NH) ma przemyślaną konstrukcję, a trzy różne palety kolorystyczne nie pozwalają nam zgubić się w plątaninie wątków i planów czasowych. Historia zaczyna się w miejskim autobusie, w którym wyraźnie nieswój Pietrow-ojciec ma napad kaszlu. Następnie zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki: przez podejrzane spelunki, szkolne sale gimnastyczne, pieczary artystów, miejskie biblioteki, wnętrza karawanów, uliczne egzekucje. Deliryczny trip jest w gruncie rzeczy podróżą przez fantazje, sny, wspomnienia i tajemnice, opowieścią o byciu blisko i daleko w rodzinie. Zrealizowana na podstawie nagradzanej powieści Aleksieja Salnikowa Gorączka to kawał kinowej poezji stawiającej opór brutalnej rzeczywistości, oszałamiająca miejska baśń i najbardziej zaraźliwy film roku.

Historia więźnia Hansa, który w trakcie pobytu więzieniu poznaje Viktora; wkrótce zaczyna go z nim łączyć uczucie.

Youcef (Yves Batek Mendy), pracownik nocnego klubu, zakochuje się w tancerce queerowej trupy podczas letniej trasy koncertowej. Gdzie indziej młody mężczyzna na wysokich obcasach przechodzi przez wioskę, którą zamierza opuścić. W odizolowanej wiosce Jonas (Léo Pochat) umawia się na erotyczne zdjęcia z nieznajomym. To chłopcy z prowincji.