Filmy dziennikarka telewizyjna

Jest 6 maja 2012 roku, dzień po drugiej turze wyborów prezydenckich we Francji. Laetitia (Laetitia Dosch), reporterka kanału informacyjnego I-tele1 ma przedstawić wydarzenia z ulicy Solferino, przy siedzibie Partii Socjalistycznej. A tego dnia, Vincent (Vincent Macaigne), jej ex i zarazem ojciec jej dwóch córek, chce ją odwiedzić. Tylko, że Vincent jest czasami brutalny i bardzo zagubiony a Laetitia musi iść do pracy.

Dziennikarka chińskiej telewizji Ding Yu przeprowadza wywiady ze skazanymi na śmierć ludźmi tuż przed egzekucją.

Cédric jest poczciwym, ale niezbyt bystrym mizoginem, choć przez większość życia nie ma o swojej mizoginii pojęcia. Dowiaduje się o niej wraz z resztą świata pewnego wieczoru, kiedy po popijawie z kumplami podbiega do dziennikarki, całuje ją na wizji i wyznaje miłość. Nagranie staje się viralem, a Cédric zostaje zawieszony w korporacji, która nie może sobie pozwolić, by mieć coś wspólnego z pracownikiem reprezentującym przemocowe poglądy. Cédric jest oczywiście zrozpaczony. Zwłaszcza że nie rozumie o co tyle hałasu. Najmniej sytuacją przejmuje się jego żona – wiecznie niewyspana, cierpiąca na depresję poporodową Nadine, której opieka nad kilkumiesięcznym dzieckiem odbiera zmysły. Na szczęście, jak rycerz – a właściwie rycerka – na rolkach z pomocą przybędzie jej zmysłowa babysitterka Amy, która jest przekonana – nie bez powodu – że jest sobowtórem Brigitte Bardot. Pod kierownictwem swego brata, społecznie przebudzonego dziennikarza Jeana-Michela, Cédric robi wiwisekcję swojego wieloletniego zachowania. Mężczyźni tak bardzo skupiają się na walce z dyskryminacją kobiet, że postanawiają wyjaśnić im dlaczego powinny czuć się zranione. Urządzają Nadine i Amy festiwal mansplainingu, który wiedzie do błyskotliwego finału

Wszystkim wydaje się, że taka ekscentryczka nigdy nie powinna zostać reporterką. A tu bardzo proszę, niespodzianka!

Uczęszczały kiedyś do jednej szkoły dla pielęgniarek. Wanda, Dorota, Hanka i Wiktoria, kobiety już dojrzałe, nadal mogą liczyć wzajemnie na siebie. Na radę, na wsparcie, pomoc. Często ich potrzebują. Źródła życiowych kłopotów są różne: zły los, niefortunny przypadek, własne słabości, a przede wszystkim mężczyźni.

Młoda i ambitna reżyserka Beata, która ukończyła szkołę filmową z wyróżnieniem, na zamówienie TVP realizuje swój pierwszy film dokumentalny. Ma za zadanie „przybliżyć widzom postać księdza Jerzego Popiełuszki, a jednocześnie pokazać, że komunizm był systemem zła”. Zbieranie informacji Beata rozpoczyna od wizyty u proboszcza parafii p. w. św. Stanisława Kostki. Pracując nad dokumentem wraz ekipą filmową: operatorem, dźwiękowcem i montażystką, Beata poznaje wciąż nowe fakty z życia bohatera swojego filmu. Spotyka się ze świadkami tamtych wydarzeń: przyjaciółmi ks. Popiełuszki i ludźmi, którzy reprezentowali aparat represji. Odbywa rozmowy m. in. z ks. Sochoniem, profesorem teologii, wieloletnim przyjacielem bohatera, z ks. Małkowskim, ks. Kośnikiem, Karolem Szadurskim, Joanną Sokół, Anną Szaniawską, Stefanem Bratkowskim, mecenasem Janem Olszewskim. Prowadzi również trudne rozmowy z byłymi pracownikami SB, którzy nie zawsze godzą się na zdjęcia przed kamerą, raczej informują reżyserkę, bez podania źródeł, o swojej wiedzy na ten temat. Kolejny krok to wizyta w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej, gdzie znajdują się wszystkie materiały dotyczące ks. Popiełuszki. Wiedza Beaty na temat życia i posługi księdza Jerzego Popiełuszki jest coraz większa, a sama postać wielkiego Polaka coraz bliższa. Odnajduje uniwersalne wartości w tym, co głosił i za co zginął. Poznanie trudnej prawdy o księdzu Jerzym zmienia też życie samej bohaterki, dojrzewającej do bardziej świadomych wyborów.