Filmy traktorzysta, rolnik

Warto było czekać pięć lat na kolejny film Carli Simón, twórczyni pamiętnego Lata 1993. W nagrodzonym Złotym Niedźwiedziem na Berlinale Alcarràs katalońskiej reżyserce udało się ocalić wszystko to, co decydowało o sile jej debiutu. Opowieść o blaskach i cieniach codziennego życia rolników z tytułowej wioski ma w sobie znaną z Lata… autobiograficzną szczerość, ciepło i dyskretne poczucie humoru. W obu filmach umieszczenie w centrum dziecięcych bohaterów pozwoliło także na nadanie waloru niezwykłości błahym, pozornie nieefektownym wydarzeniom. Na tym jednak podobieństwa się kończą, gdyż kameralne Alcarràs zostaje nieoczekiwanie wzbogacone o – niemal nieobecny w debiucie Simón – wydźwięk polityczny. Podobnie jak w klasycznym Drzewie na saboty Olmiego, spokój prowincjonalnego świata zostaje w filmie Katalonki bezpowrotnie zburzony przez wtargnięcie nowoczesności i postępu. W obliczu tych wydarzeń bohaterowie muszą na naszych oczach dokonać brzemiennego w skutkach wyboru pomiędzy pragmatyzmem a idealizmem.

Grupa komsomolców założyła na odłogach Kazachstanu sowchoz. Wśród młodych rolników odznacza się lekkomyślny elegant Żeńka Omega. W pierwszych dniach pobytu dokonał szeregu "niezwykłych czynów": wymienił gumowe buty z cholewami na gitarę, starał się wykręcić od pracy, uciekł z kursu traktorzystów. Kierownictwo sowchozu i koledzy pojmują, że Omedze nie wolno powierzyć traktora i mimo jego oburzenia mianują go rozwozicielem wody. Wkrótce młodzieńcowi wypada przejść przez nową próbę: Olga, którą skrycie kocha, oddaje swoje serce młodemu traktorzyście, Kazachowi Idrisu. Jednak niefortunna miłość nie załamuje Omegi...