Filmy palenie papierosa, dym

Prawdziwa historia rockowej grupy The Runaways działającej w latach 1975 – 1977. Dwie nastoletnie przyjaciółki z Kalifornii, Joan Jett (Kristen Stewart) i Cherie Currie (Dakota Fanning), postanawiają założyć zespół. Wkrótce dostają się pod opiekę agenta Kima Fowley’a (Michael Shannon), który od razu wyczuwa, że młode seksowne dziewczyny ubrane w bieliznę i skórę, wykonujące z towarzyszeniem gitar ciężkie rockowe kawałki, to znakomity pomysł. I rzeczywiście, ostra brunetka i seksowny blond kociak szybko odnoszą spektakularny sukces. Niestety, wkrótce sława i pieniądze za bardzo uderzają im do głowy. Dziewczyny zaczynają poznawać ciemną stronę sukcesu, usłaną narkotykami i alkoholem.

Zakończenie roku szkolnego w jednej z amerykańskich szkół średnich. Młodzież z tej okazji planuje ogromną imprezę z dużą ilością alkoholu i marihuany w mieszkaniu jednego z uczniów. Niestety dostawca piwa przyjeżdża za wcześnie, przez co rodzice chłopaka orientują się w sytuacji. Trzeba zatem znaleźć inną miejscówkę. W tle przepiękne lata 70'.

Naukowiec Sebastian Caine wbrew zakazom zwierzchników wypróbowuje na sobie substancję zapewniającą niewidzialność. Dzięki temu staje się człowiekiem bez ciała. Okazuje się jednak, że jest to efekt nieodwracalny. Caine zyskuje ogromną siłę, ale pozbywa się moralnych skrupułów. Swoich kolegów zaczyna uważać za najgorszych wrogów. Zazdrosny o swoją byłą dziewczynę, wypowiada przyjaciołom wojnę.

Po aresztowaniu utalentowany oszust Moist von Lipwig, chcąc odzyskać wolność zgadza się na przyjęcie zaoferowanego mu przez patrycjusza Ankh-Morpork stanowiska poczmistrza.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Jedenaście krótkich epizodów. Każdy przedstawia innych bohaterów i inną historię, ale wszystkie łączy jedno, kawa i papierosy. Dwie rzeczy, bez których nie da się żyć, i które najlepiej smakują razem. Tematami rozmów są np. możliwość użycia nikotyny jako środka owadobójczego, albo co tak naprawdę stało się z Elvisem Presleyem.

Grafik po pięćdziesiątce zafascynowany jest lotnictwem, ale jeszcze nigdy nie latał samolotem. Przez pomyłkę bierze kadłub kajaka za konstrukcję samolotu. Teraz staje się miłośnikiem kajakarstwa.