Filmy dym, fotografia

Sześciu byłych wojskowych broni konsulatu USA w Benghazi podczas ataku terrorystycznego.

Prawdziwa historia rockowej grupy The Runaways działającej w latach 1975 – 1977. Dwie nastoletnie przyjaciółki z Kalifornii, Joan Jett (Kristen Stewart) i Cherie Currie (Dakota Fanning), postanawiają założyć zespół. Wkrótce dostają się pod opiekę agenta Kima Fowley’a (Michael Shannon), który od razu wyczuwa, że młode seksowne dziewczyny ubrane w bieliznę i skórę, wykonujące z towarzyszeniem gitar ciężkie rockowe kawałki, to znakomity pomysł. I rzeczywiście, ostra brunetka i seksowny blond kociak szybko odnoszą spektakularny sukces. Niestety, wkrótce sława i pieniądze za bardzo uderzają im do głowy. Dziewczyny zaczynają poznawać ciemną stronę sukcesu, usłaną narkotykami i alkoholem.

Po aresztowaniu utalentowany oszust Moist von Lipwig, chcąc odzyskać wolność zgadza się na przyjęcie zaoferowanego mu przez patrycjusza Ankh-Morpork stanowiska poczmistrza.

Siostry Manny (Scarlett Johansson) i Lo (Aleksa Palladino), porzucone przez matkę, trafiają do rodzin zastępczych. Jednak po jakimś czasie uciekają od nowych opiekunów i ruszają przed siebie, żyjąc z dnia na dzień, kradnąc aby przeżyć. Na domiar złego okazuje się, że szesnastoletnia Lo jest w ciąży, więc siostry zaszywają się w pustym domku letniskowym, zastanawiając się, kto może im pomóc przy porodzie, bo nie mają na ten temat bladego pojęcia...

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Grafik po pięćdziesiątce zafascynowany jest lotnictwem, ale jeszcze nigdy nie latał samolotem. Przez pomyłkę bierze kadłub kajaka za konstrukcję samolotu. Teraz staje się miłośnikiem kajakarstwa.