Filmy dym, relacja mąż-żona

Sześciu byłych wojskowych broni konsulatu USA w Benghazi podczas ataku terrorystycznego.

Francja, XIX wiek. Trzydziestoletni, zabójczo przystojny, lecz niezamożny Ryno de Marigny ma poślubić dziewczynę z dobrego, arystokratycznego domu. Jego wybranka jest w nim śmiertelnie zakochana i nie zwraca uwagi na fakt, że głowę Ryno zaprząta ktoś inny. Babka dziewczyny, doświadczona kobieta, która jak mało kto zna życie francuskich elit zdaje sobie jednak sprawę, że plotki nie kłamią i narzeczony jej wnuczki wciąż kocha Vellini – kobietę niebezpieczną, dziką i gardzącą wszelkimi konwenansami. To właśnie sędziwej Markizie de Flers, Ryno opowiada burzliwą historię swego romansu z Vellini. Równocześnie i widzowie zostają błyskawicznie wciągnięci w pełną pasji opowieść o toksycznej miłości, zdradzie i pożądaniu.

Film katastroficzny, którego tematem jest wielkie trzęsienie ziemi niszczące San Francisco. Preludium tego wydarzenia stanowi wielowątkowa akcja przedstawiająca losy różnych ludzi na chwilę przed dramatem. Podczas, gdy widz przeczuwa zbliżający się kataklizm, bohaterowie nieświadomi niebezpieczeństwa zajmują się własnym codziennym życiem i problemami.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Grafik po pięćdziesiątce zafascynowany jest lotnictwem, ale jeszcze nigdy nie latał samolotem. Przez pomyłkę bierze kadłub kajaka za konstrukcję samolotu. Teraz staje się miłośnikiem kajakarstwa.