Filmy hutu, rwanda

Jest rok 1994. Po tym, jak w Kigali zestrzelono samolot prezydenta Rwandy, trwają rozruchy między plemionami Tutsi i Hutu. W ciągu trwających 100 dni czystek z rąk ekstremistów ginie około miliona ludzi. Świadkiem tych wydarzeń jest Anna (Jowita Budnik) – polska ornitolog, która przyjechała do Afryki, aby prowadzić badania nad spadkiem populacji sępów w Rwandzie. Gdy zaczyna się ludobójstwo, Polka ratuje przed śmiercią młodą dziewczynę z plemienia Tutsi – Claudine. Anna umożliwia ocalonej ucieczkę do Polski. Po przylocie do kraju kobiety próbują otrząsnąć się z koszmarnych przeżyć, ale nie są w stanie wpisać się w rutynę codziennego życia. Pewnego dnia, po upływie kilku lat, Klarysa decyduje się na powrót do ojczyzny. Anna postanawia wyruszyć wraz z przyjaciółką w tę niezwykle emocjonalną podróż do samego serca Afryki.

Film ten oparty jest na prawdziwych wydarzeniach. Wykończony pracą katolicki ksiądz i młody pełen ideałów nauczyciel języka angielskiego poznają się w 1994 w Rwandan podczas trwającego tam ludobójstwa. Muszą zdecydować czy pozostać z tysiącami Tutsis, którzy mają zginąć, czy też dla własnego bezpieczeństwa ratować się ucieczką.

Czy można wybaczyć ludziom, którzy "wyrżnęli" (dosłownie) Twoją rodzinę? To pytanie zadaje sobie często wielu mieszkańców Ruandy. W 1994 roku członkowie plemienia Hutu dokonali masakry osób pochodzenia Tutsi. Zginęły setki tysięcy osób, a narzędziami rzezi były najczęściej meczety i inne zaimprowizowane bronie. Teraz, po latach, zaczyna się proces odbudowy więzi społecznych, a ma w tym pomóc zainicjowany w 2001 roku sposób na rozstrzyganie dawnych urazów - Trybunał Gacaca - sąd ludowy odbywający się na świeżym powietrzu i prowadzony przez zwykłych mieszkańców. Anne Aghion przedstawia ten żywy proces i związane z nim nadzieję na przyszłość.

Masakra osób pochodzenia Tutsi dokonana przez ekstremistów Hutu miała miejsce między kwietniem a lipcem 1994 roku. W ciągu zaledwie stu dni zostało zamordowanych ponad osiemset tysięcy ludzi. Jest rodzajem tragicznego paradoksu, że kiedy myślimy o wojnie, widzimy film. Holocaust był pokazywany w kinie dziesiątki razy, podobnie rzezie w Kambodży, czy wojna w Wietnamie. Masakra w Rwandzie nie doczekała się jednak zbyt wielu przedstawień filmowych, dlatego film Philippe’a van Leeuw jest tak ważny. W przeciwieństwie do hollywodzkiego Hotelu Rwanda jest to zdyscyplinowana i kameralna opowieść o ludobójstwie z perspektywy jednej osoby, młodej Tutsi Jacqueline. Pracuje ona jako pomoc domowa w europejskiej rodzinie, przez którą zostaje porzucona po ataku Hutu. Film ukazuje jej ciągłą ucieczkę przed oprawcami, skupiając się na jej samotności i poczuciu absolutnego, zwierzęcego strachu. Nie przypadkiem konflikt w Rwandzie to największa porażka w historii ONZ. Zachodnie państwa w żaden sposób nie interweniowały, skazując setki tysięcy ludzi na zagładę. Ten film to głos czy raczej krzyk protestu przeciwko milczeniu.