Filmy hutu, rwanda

Jest rok 1994. Po tym, jak w Kigali zestrzelono samolot prezydenta Rwandy, trwają rozruchy między plemionami Tutsi i Hutu. W ciągu trwających 100 dni czystek z rąk ekstremistów ginie około miliona ludzi. Świadkiem tych wydarzeń jest Anna (Jowita Budnik) – polska ornitolog, która przyjechała do Afryki, aby prowadzić badania nad spadkiem populacji sępów w Rwandzie. Gdy zaczyna się ludobójstwo, Polka ratuje przed śmiercią młodą dziewczynę z plemienia Tutsi – Claudine. Anna umożliwia ocalonej ucieczkę do Polski. Po przylocie do kraju kobiety próbują otrząsnąć się z koszmarnych przeżyć, ale nie są w stanie wpisać się w rutynę codziennego życia. Pewnego dnia, po upływie kilku lat, Klarysa decyduje się na powrót do ojczyzny. Anna postanawia wyruszyć wraz z przyjaciółką w tę niezwykle emocjonalną podróż do samego serca Afryki.

Młody, angielski nauczyciel Joe i podstarzały ksiądz katolicki Christopher, prowadzą szkołę w stolicy Ruandy. Kiedy zostaje zestrzelony samolot z prezydentem Hutu na pokładzie, zaczyna się ludobójstwo. Bojówki Hutu zabijają wszystkich Tutsi. Grupie uchodźców udaje się jednak ukryć za murami szkoły. Joe i Christopher oraz stacjonujące tam wojska ONZ starają się zapewnić im opiekę. Jednak wszystko do czasu.

Czy można wybaczyć ludziom, którzy "wyrżnęli" (dosłownie) Twoją rodzinę? To pytanie zadaje sobie często wielu mieszkańców Ruandy. W 1994 roku członkowie plemienia Hutu dokonali masakry osób pochodzenia Tutsi. Zginęły setki tysięcy osób, a narzędziami rzezi były najczęściej meczety i inne zaimprowizowane bronie. Teraz, po latach, zaczyna się proces odbudowy więzi społecznych, a ma w tym pomóc zainicjowany w 2001 roku sposób na rozstrzyganie dawnych urazów - Trybunał Gacaca - sąd ludowy odbywający się na świeżym powietrzu i prowadzony przez zwykłych mieszkańców. Anne Aghion przedstawia ten żywy proces i związane z nim nadzieję na przyszłość.

Masakra osób pochodzenia Tutsi dokonana przez ekstremistów Hutu miała miejsce między kwietniem a lipcem 1994 roku. W ciągu zaledwie stu dni zostało zamordowanych ponad osiemset tysięcy ludzi. Jest rodzajem tragicznego paradoksu, że kiedy myślimy o wojnie, widzimy film. Holocaust był pokazywany w kinie dziesiątki razy, podobnie rzezie w Kambodży, czy wojna w Wietnamie. Masakra w Rwandzie nie doczekała się jednak zbyt wielu przedstawień filmowych, dlatego film Philippe’a van Leeuw jest tak ważny. W przeciwieństwie do hollywodzkiego Hotelu Rwanda jest to zdyscyplinowana i kameralna opowieść o ludobójstwie z perspektywy jednej osoby, młodej Tutsi Jacqueline. Pracuje ona jako pomoc domowa w europejskiej rodzinie, przez którą zostaje porzucona po ataku Hutu. Film ukazuje jej ciągłą ucieczkę przed oprawcami, skupiając się na jej samotności i poczuciu absolutnego, zwierzęcego strachu. Nie przypadkiem konflikt w Rwandzie to największa porażka w historii ONZ. Zachodnie państwa w żaden sposób nie interweniowały, skazując setki tysięcy ludzi na zagładę. Ten film to głos czy raczej krzyk protestu przeciwko milczeniu.