Filmy rwanda, ucieczka

W roku 1994, w czasach, kiedy Ruanda pogrążona była w szaleństwie, jeden człowiek przyrzekł chronić rodzinę, którą kochał a w końcu znalazł odwagę, aby uratować życie 1200 ludzi. Hotel Ruanda opowiada inspirującą, opartą na faktach historię bohatera Paula Rusesabagina, kierownika hotelu, który dzięki wielkiej odwadze i sprytowi uratował życie wielu ludzkich istnień. Podczas gdy cała reszta świata wolała zamknąć oczy, Paul otworzył swoje serce i udowodnił, że jeden dobry człowiek może zdziałać bardzo wiele.

Jest rok 1994. Po tym, jak w Kigali zestrzelono samolot prezydenta Rwandy, trwają rozruchy między plemionami Tutsi i Hutu. W ciągu trwających 100 dni czystek z rąk ekstremistów ginie około miliona ludzi. Świadkiem tych wydarzeń jest Anna (Jowita Budnik) – polska ornitolog, która przyjechała do Afryki, aby prowadzić badania nad spadkiem populacji sępów w Rwandzie. Gdy zaczyna się ludobójstwo, Polka ratuje przed śmiercią młodą dziewczynę z plemienia Tutsi – Claudine. Anna umożliwia ocalonej ucieczkę do Polski. Po przylocie do kraju kobiety próbują otrząsnąć się z koszmarnych przeżyć, ale nie są w stanie wpisać się w rutynę codziennego życia. Pewnego dnia, po upływie kilku lat, Klarysa decyduje się na powrót do ojczyzny. Anna postanawia wyruszyć wraz z przyjaciółką w tę niezwykle emocjonalną podróż do samego serca Afryki.

Stary ksiądz Christopher i nauczyciel języka angielskiego Joe prowadzą szkołę w Kigali, stolicy Rwandy. Kiedy w mieście członkowie plemienia Hutu zaczynają mordować Tutsi, grupa prześladowanych szuka schronienia w szkole. Początkowo placówkę ochraniają pokojowe siły ONZ, jednak po paru dniach biernego na razie oblężenia przez Hutu, dostają rozkaz, aby wycofać się ze szkoły. Tym samym pozostawiają Rwandyjczyków na pewną śmierć. Scenariusz filmu został oparty na wspomnieniach reportera BBC, który był świadkiem krwawych walk między plemionami Hutu i Tutsi w Rwandzie. W 1994 roku doszło tam do walk na tle etnicznym pomiędzy plemionami Tutsi i Hutu. Systematyczna masakra mężczyzn, kobiet i dzieci trwała około 100 dni i odbywała się na oczach społeczności międzynarodowej. Okrutne zbrodnie były popełniane przez oddziały milicji i uzbrojonej armii. Również ludność cywilna masowo przyczyniła się do masakry.

Masakra osób pochodzenia Tutsi dokonana przez ekstremistów Hutu miała miejsce między kwietniem a lipcem 1994 roku. W ciągu zaledwie stu dni zostało zamordowanych ponad osiemset tysięcy ludzi. Jest rodzajem tragicznego paradoksu, że kiedy myślimy o wojnie, widzimy film. Holocaust był pokazywany w kinie dziesiątki razy, podobnie rzezie w Kambodży, czy wojna w Wietnamie. Masakra w Rwandzie nie doczekała się jednak zbyt wielu przedstawień filmowych, dlatego film Philippe’a van Leeuw jest tak ważny. W przeciwieństwie do hollywodzkiego Hotelu Rwanda jest to zdyscyplinowana i kameralna opowieść o ludobójstwie z perspektywy jednej osoby, młodej Tutsi Jacqueline. Pracuje ona jako pomoc domowa w europejskiej rodzinie, przez którą zostaje porzucona po ataku Hutu. Film ukazuje jej ciągłą ucieczkę przed oprawcami, skupiając się na jej samotności i poczuciu absolutnego, zwierzęcego strachu. Nie przypadkiem konflikt w Rwandzie to największa porażka w historii ONZ. Zachodnie państwa w żaden sposób nie interweniowały, skazując setki tysięcy ludzi na zagładę. Ten film to głos czy raczej krzyk protestu przeciwko milczeniu.