Filmy warszawa, lata 60.

Profesor Karol czeka na przesyłkę z Indii. Skrzynka, w której miał się znajdować sprowadzony „człowiek śniegu”, okazała się pusta. Profesor rozpoczyna poszukiwania. Trafia nawet do więzienia, z którego udaje mu się uciec wraz… ze skutym z nim razem złodziejem. Tymczasem rzekomo sprowadzonemu do Polski yeti zaczyna się przypisywać różne przestępstwa…

Dyrektor teatru ma kłopoty z wystawieniem nowej sztuki autorstwa młodego dramaturga. Gwiazda teatru nie może się zdecydować, którą zagrać rolę, główny amant żąda podwyżki, a dyrektor faworyzuje swą przyjaciółkę. Premiera nieuchronnie zmierza ku katastrofie. Na szczęście jest ktoś, kto może uratować spektakl. Tym kimś jest suflerka.

Do młodego reportera zgłasza się kobieta, która prosi go odnalezienie siostry. Odwiedza miejsca z nią związane: fabrykę, w której pracowała, wieś, gdzie mieszkała. Zaczyna rozumieć sytuację Marii – zdecydowała się ona na odrzucenie statusu społecznego, na odrzucenie roli, którą przyszło jej grać w zastałym społeczeństwie.

Trwa licytacja rzeczy znalezionych w warszawskich autobusach i tramwajach: parasolek, ale są też torby i walizki z ubraniami, damskie torebki, a nawet zegarki. Oglądamy tłum warszawiaków zgromadzony w niewielkiej Sali. Mała przestrzeń podnosi jeszcze temperaturę sytuacji. Oglądamy różne zachowania i reakcje uczestników. Niektórzy podchodzą do tego z dystansem i traktują bardziej jako ciekawe doświadczenie, inni się kłócą i krzyczą. Dla Mariana Marzyńskiego licytacja jest pretekstem do pokazania galerii osobowości z bardzo różnych grup społecznych: żartownisiów, cwaniaków czy awanturników. „Podzieliliby się, każdy by wziął po jednej rzeczy i poszedł do domu” – słyszymy z offu jednego z uczestników licytacji.