Filmy zespół, bombowiec

Historia zaczyna się w latach 30. XX wieku na Arktyce. Młody Eskimos, Avik, jest zafascynowany pracą brytyjskiego kartografa, Russella, który przybył do eskimoskiej wioski samolotem, czym wzbudził sensację. Kiedy Russell odlatuje do Montrealu, zabiera ze sobą Avika, ponieważ chłopak ma gruźlicę i potrzebuje profesjonalnego leczenia. Pobyt w mieście jest dla niego czymś niezwykłym - chłopak nawet nie podejrzewał, że takie miejsca istnieją. W szpitalu bohater, który jest Eskimosem jedynie w połowie, poznaje Albertine, pół-Indiankę pół-białą i zaprzyjaźnia się z nią na całe życie. Film pokazuje ich związek zawieszony pomiędzy dwoma, tak odmiennymi światami.

Filmu "Do ciebie, człowieku" nie da się streścić ani opowiedzieć. Trzeba go obejrzeć. Zobaczyć staruszka poruszającego się za pomocą balkonika, który ciągnie za sobą skrępowanego smyczą psa. Zobaczyć, jak nikogo wokół to nie dziwi. Smutne? Tak. Komiczne? Bardzo. Takich scen jest wiele. Bo "Do ciebie, człowieku" jest specyficznym, brawurowo pomyślanym rejestrem przeróżnych stron ludzkiej egzystencji, ilustracją starego skandynawskiego przysłowia: „Człowiek jest radością dla drugiego człowieka, ale też może być źródłem bólu”. Burząc przyzwyczajenia widza, odchodząc od chronologii i spoglądania na rzeczywistość jako ciąg przyczyn prowadzących do określonych skutków Andersson uzyskał przejmujący efekt – wrażenie, że oglądamy własne życie, nad którym ktoś z uwagą się pochylił.