Filmy relacja rodzinna, małżeństwo, relacja brat-siostra

Sitcom opowiada o przeciętnej amerykańskiej rodzinie Bundych, której dochód schodzi jednak często poniżej przeciętnej. Często mają różne problemy związane z brakiem pieniędzy, które obfitują w wiele dowcipnych sytuacji. Pomimo wzajemnej niechęci, zawsze trzymają się razem. Głowa rodziny to sprzedawca butów - Al, nad którym skupiają się różne nieszczęścia. Wie, że jest przegrany: nic już w swoim szarym życiu nie zmieni, nie uda mu się odzyskać już niczego z lat swojej świetności, kiedy to był młodym sportowcem. Mimo to nadal brnie do przodu i spokojnie przyjmuje każdy kolejny policzek od losu. Peggy to atrakcyjna i wyjątkowo leniwa żona Ala, większość dnia spędza przed telewizorem. Ich dzieci, Bud i Kelly, rozwijają się w trakcie kolejnych serii. Bud ma obsesje na punkcie kobiet i seksu, a Kelly to piękna, stereotypowa blondynka. Towarzyszem Bundych jest ich pies Buck, a potem Lucky. Dużą rolę w serialu spełniają także sąsiedzi Bundych: Marcy z mężem Steve'em, a później z kolejnym - Jeffersonem. Mottem rodziny wydają się być słowa Ala: "Bundy zawsze przegrywają, ale nigdy się nie poddają" (odc. 708).

Poznaj rodzinę Griffinów: Petera, kochanego niezdarę, który zawsze mówi to, co myśli; Lois, zaślepioną miłością matkę, która nie może zrozumieć dlaczego jej synek pragnie ją zabić; córkę Meg, nastoletnią królową dramatu wstydzącą się całej rodziny; Chrisa, niesfornego 13-latka, który nie skrzywdzi muchy, chyba, że ta usiądzie na jego hot dogu; Stewie’ego – rocznego chłopca o maniakalnych zdolnościach, który pragnie przejąć kontrolę nad światem i Briana – sarkastycznego psa, o humorze równie wytrawnym jak martini, które pija.

Sympatyczna, ale nieco nieokrzesana Frania Maj (Agnieszka Dygant) zostaje nianią trójki dzieci bogatego i popularnego producenta seriali telewizyjnych, Maksymiliana Skalskiego (Tomasz Kot).

Serial opowiada o przeciętnej polskiej rodzinie mieszkającej w jednej z wrocławskich kamienic. Głowa rodziny, Ferdynand Kiepski całymi dniami siedzi ze swym synem Waldkiem przed telewizorem i popija piwo. Cały dom jest na głowie jego żony – Haliny – która jest pielęgniarką. Do tego dochodzi jeszcze babcia, która jest zapaloną fanką „Koziołka Matołka”.

Francesca była kochającą żoną i matką. Jej życie toczyło się spokojnie bez żadnych niespodzianek. Do czasu, gdy mąż z dziećmi wyjechali na cztery dni na jarmark. Do miasteczka przyjechał fotograf National Geographic by fotografować mosty. Jego przyjazd odmienił jej życie.

Remy umiera na raka. W ostatnich chwilach jego życia towarzyszy mu eks-żona Louise. Z Londynu zostaje wezwany ich syn Sebastien, wzięty finansista. Ojciec i syn ledwo się tolerują, więc Sebastien niechętnie przystaje na prośbę matki, ale od momentu swojego przyjazdu porusza dla ojca niebo i ziemię. Odświeża stare znajomości i kontakty. Zwołuje starych przyjaciół i byłe kochanki Remy′ego.

Kwiatkowscy mają dwoje dzieci – córkę Majkę i syna Filipa. Pewnego dnia przez przypadek trafia do ich domu Romek, który na stałe przebywa w domu dziecka. Rodzina postanawia stworzyć dla niego dom zastępczy. To pociąga za sobą niespodziewane konsekwencje – wraz z Romkiem u Kwiatkowskich zamieszkają „bliźniaczki z wyboru” – Eliza i Zosia. Dom pełen dzieci zaczyna tętnić życiem w zupełnie nowy sposób.

Trzeci film wyreżyserowany przez Federico Felliniego obrazuje historię pięciu przyjaciół, zbliżających się już do progu 30 lat. Żyją oni niezobowiązującym, "dziecięcym" życiem, wymigując się od poważnych obowiązków oraz pracy, od których preferują szwędanie się po nocach i grę w bilard. Wszystko zaczyna się jednak komplikować, kiedy Fausto (Franco Fabrizi) się żeni, a od Alberto (Alberto Sordi) odchodzi siostra zostawiając jego i matkę niemal bez środków do życia. Przyjaciele zdają sobie sprawę, że trzeba znaleźć pracę i zmierzyć się z "dorosłym" życiem. Nie okaże się to jednak proste.

Rodzina Kerriganów sąsiaduje swoim płotem z lotniskiem w Melbourne. Władze miasta postanowiły rozbudować lotnisko i po wypłaceniu odszkodowania nakazały rodzinie się wyprowadzić. Jednak ta nie chce zostawiać swojego domu. Wnosi sprawę do sądu i przegrywa. Wtedy obrony ich mienia podejmuje się emerytowany prawnik.

Aïcha wyszła za mąż za Saïda, gdy miała 18 lat. Jednak, podobnie jak jego bracia, Said pracuje jedenaście miesięcy w roku w Tunisie i zgodnie ze zwyczajem pozostawia swoją żonę na Dżerbie pod opieką matki. Już w noc poślubną Aicha wyrażała chęć zerwania z tradycją: chciała dołączyć do niego w Tunisie. Powołując się na swoją niepewną sytuację, odmówił. Aby zarobić pieniądze na podróż, Aicha proponuje mu sprzedaż pięknych dywanów, które robi. Zgadza się, ale stawia jeden warunek: ona musi urodzić syna. Początkowo powrót mężczyzn traktowano jako święto, do którego kobiety z radością przygotowywały się, niczym na nowe zaślubiny. Jednakże Aïcha spędzi wiele lat czekając na „sezon mężczyzn”, tkając dywany, co z pewnością przyniesie Saïdowi majątek, ale przytłoczy jego istnienie. Nieustannie nagabywana przez autorytarną i natarczywą teściową, Aicha pragnie uciec.