Filmy malarz, deszcz

Po przejściu na emeryturę James Whale (Ian McKellen) odsuwa się od towarzyskiego życia Hollywood. Prowadzi teraz spokojne życie w swojej rezydencji, a wolne chwile poświęca malarstwu, które zawsze było jego pasją. Pewnego dnia zatrudnia młodego ogrodnika, Claya (Brendan Fraser). Zafascynowany niezwykle przystojnym mężczyzną artysta prosi go, żeby ten dla niego pozował. Spędzają w pracowni długie chwile i powoli się zaprzyjaźniają. Jednak Clay zadaje dużo pytań, które przywołują wspomnienia i budzą demony z przeszłości. Demony, które przyczyniły się do sukcesu artystycznego Jamesa Whale, ale które odcisnęły też na nim bolesne piętno.

Złośliwy, niepokorny i ciekawski Piotruś Królik to postać wyjątkowa; na jego zuchwałych przygodach wychowują się kolejne pokolenia dzieci na całym świecie. W komedii Piotruś Królik wojna tytułowego bohatera z panem McGregorem (Domhnall Gleeson) przechodzi na zupełnie nowy poziom – być może najwyższy z możliwych. Walka toczy się, oczywiście, o kontrolę nad ogrodem pana McGregora oraz o serce zakochanej w zwierzętach sąsiadki (Rose Byrne).

Maurice i Ian to dwaj starzejący się aktorzy. Niegdyś wielkie postacie londyńskich teatrów i kina, dzisiaj pozostały im tylko wspomnienia i czekanie na śmierć. Chociaż starają się do tego podejść z dystansem, rutyna wdarła się już do ich życia. Przerywa ją pojawienie się młodej siostrzenicy Iana, Jessie. Zamknięta i opryskliwa z początku dziewczyna wywraca ich życie do góry nogami.

Film opisuje młodzieńcze lata życia, Marcela, reżysera filmowego. Jego ojcem jest nauczyciel, razem tworzą szczęśliwą rodzinę. Pewnego lata razem z całą rodziną wybierają się na wakacje. Marcel poznaje tam chłopca o imieniu Lili, z którym się zaprzyjaźnia i przeżywa wiele miłych chwil.

Pan de Sainte Colombe, po śmierci żony poświęcił się samotnemu muzykowaniu, dobrowolnie odcinając się od świata nie tylko siebie, ale i dwie małe dziewczynki, swoje córki. Wydawało się, że cała trójka znajduje jedyną przyjemność i sens w grze na wiolonczeli. Ale pewnego dnia w ich domu pojawił się młody człowiek, Marin Marais i poprosił o lekcje gry.

Trzydziestoletnia Elizabeth jest właścicielką galerii sztuki. Pewnego razu, przypadkowo poznaje na zakupach przystojnego Johna, maklera giełdowego. Po jakimś czasie znowu się spotykają, lecz tym razem już nie jest to przypadek. To on aranżuje całe spotkanie. Zaczyna także stopniowo wciągać Elizabeth w niebezpieczną grę erotyczną, pełną perwersyjnego seksu, uzależnień i prowokacji.

Obraz małego miasteczka, Empire Falls w stanie Maine, które ma swoją wielką historię. Główny bohater, 40-letni Miles Roby prowadzi tam najpopularniejszy bar o nazwie Empire Grill. Boryka się także z problemami rozwodowymi, utyskującym ojcem, prowokującym kłopoty młodszym bratem i nastoletnią córką.

Film składa się z czterech nowel. W centrum każdej opowieści znajduje się kobieta. W "Kronice nieustającej miłości" młody chłopak jest tak rozkochany w dziewczynie, że nie poświęci miłości dla chwilowej przyjemności. W drugiej noweli "Dziewczyna i zbrodnia" reżyser ulega fascynacji młodą kobietą, która wyznaje, że zabiła ojca. Trzecia opowieść "Nie szukaj mnie" rozgrywa się w Paryżu. Stolica Francji to miasto, gdzie rozpada się wiele związków, tym razem jednak zerwanie zbliża do siebie dwoje ludzi. Tematem ostatniej historii "Upadłe ciało" jest sublimacja miłości.

Wizja ośmiu snów Akiry Kurosawy.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".