Filmy wenecja, prostytutka

Znany gangster wymyka się z rąk policji i ucieka porwanym samolotem. W tej ucieczce pomaga mu pewien mafijny klan, ale jak brzmi stara maksyma - nic za darmo. W zamian ma on zdradzić im pewne informacje niezbędne do dokonania napadu.

Po raz pierwszy w swoim życiu legendarny Casanova (Heath Ledger) czuje, że spotkał swoją drugą połowę. Ponętna Francesca (Sienna Miller) czyni jedyną rzecz, której słynny kochanek nigdy by się nie spodziewał - odmawia mu. Stosując wszystkie znane sobie fortele i podstępy Casanova coraz bardziej zbliża się do celu, którym jest piękna Francesca. Gra staje się jednak bardziej niebezpieczna, niż mógł przypuszczać - gra, w której Casanova ryzykuje nie tylko swoje życie i reputację, ale także jedyną szansę na prawdziwą miłość.

Wenecja, XVI wiek. Żadna z kobiet nie miała w ówczesnym czasie takich przywilejów jak kurtyzany. Kiedy Veronica Franco dorasta, nie może poślubić Marco Verniera, ponieważ jej rodzina nie posiada majątku. Matka Veronici zaczyna uczyć córkę najstarszego zawodu świata, gdyż to jedyny sposób, aby pozostała ona blisko ukochanego. Po latach świetności jako kurtyzana zostaje oskarżona przez kościelną inkwizycję o czarownictwo.

Bohater, Gustaw Aschenbach jest kompozytorem (w noweli pisarzem), którego utwory ujawniają wytworne samoopanowanie, znamienne piętno mistrzostwa. Wiedziony tajemniczą siłą porzuca uporządkowany i perfekcyjnie zbudowany świat, by wyruszyć w podróż. Wędrówka Aschenbacha ma znaczenie inicjacyjne, jest metafizyczną wyprawą w głąb sacrum, ku śmierci. Rola inicjacji jest zawsze ta sama - symbole wędrowania, próby inicjacyjne mają zbudować naszą wewnętrzną ontologię, dostarczyć wiedzy o świecie i sobie samym. Kompozytor przybywa do Wenecji, która jest miastem i nie jest jednocześnie, lądem stałym i morzem. To miejsce doskonałe dla rytuałów inicjacyjnych - medialne i niejednoznaczne. Każdy taki rytuał zakłada obecność opiekunów - mediatorów. Tadzio, boski chłopiec będzie towarzyszem ostatniej drogi Aschenbacha. Namiętność do miasta i mitycznego przewodnika, Psychopomposa wyznacza trudy ostatniej wędrówki. Tadzio skupia w sobie apollińską harmonię i dionizyjską zmysłowość. Prowokuje do dyskusji o pięknie. Wiedza, jaką uzyska bohater filmu podczas ostatniej wędrówki mówi, iż piękno nie musi być owocem naszej pracy, piękno może się rodzić spontanicznie, bez naszego udziału. Ma rację Alicja Helman, gdy mówi, że wokół antynomii piękna zorganizowany jest konflikt i noweli i filmu. Wiedza, którą uzyska w drodze inicjacyjnej Aschenbach to tragedia mistrza, który sądził inaczej. Aschenbach z pomocą boskiego dziecka podjął drogę ku pełni, a świat z respektem przyjął wiadomość o jego śmierci.

Wenecja, rok 1570. Otello poślubia córkę szanowanego weneckiego arystokraty i wkrótce wyrusza na wojnę. Jego podwładny Jagon knuje intrygę, której celem jest zniszczenie Otella.

Na niewielkiej stacji podczas II wojny światowej swoją pierwszą w życiu pracę rozpoczyna świeżo upieczony absolwent szkoły kolejarskiej Miloš Hrma. Właśnie tam wchodzi w dorosłe życie i przeżywa inicjację seksualną, by z młodzieńca stać się prawdziwym mężczyzną.

Oparta na prawdziwych wydarzeniach opowieść o młodym człowieku, który zabija swojego szwagra - brutalnego i znęcającego się nad żoną mężczyznę. Szybko zostaje aresztowany i rozpoczyna się proces. Jednak zmarły był przedstawicielem włoskiej szlachty, a proces zaczyna przybierać bardziej charakter oskarżenia o socjalistyczne poglądy oskarżonego i działalność jego ojca, znanego liberalnego reformatora. Samo morderstwo schodzi na drugi plan.

W 1591 roku, za pontyfikatu Klemensa VIII, Giordano Bruno (Gian Maria Volontè), były mnich dominikański, powrócił do Wenecji i zamieszkał u szlachcica, który zaproponował mu gościnę. Tu swobodnie wygłasza tezy zbliżone do koncepcji kopernikańskich i filozofii pitagorejskiej naznaczonej panteistycznym humanizmem, w udowodnionej sprzeczności z obowiązującymi dogmatami katolickimi. Jego gospodarz nie traci czasu na zadenuncjowanie go władzom religijnym. Kardynał Sartori (Hans Christian Blech), który kieruje Świętym Oficjum, żąda jego przeniesienia do Rzymu, gdzie musi zostać przekazany Świętej Inkwizycji. Oskarżony o herezję i apostazję Bruno został spalony żywcem 17 lutego 1600 r.