Filmy rozmowa telefoniczna, automatyczna sekretarka

Dr Joe Darrow nie może odzyskać równowagi po śmierci swojej ukochanej żony Emily. Wydaje mu się, że wszędzie widzi ważki, które przypominają mu kształt jej znamienia. Wkrótce jeden z dawnych pacjentów Emily, który obudził się ze śmierci klinicznej, mówi mu, że żona próbuje się z nim skontaktować. Joe chce za wszelką cenę rozwikłać tę zagadkę. Pomaga mu w tym siostra Madeline (Linda Hunt), katolicka zakonnica, która uświadamia Joe'mu, że jest pewna nierozwiązana sprawa pomiędzy nim a żoną.

Oficer US - Navy zakochał się ze wzajemnością w przyjaciółce swego zwierzchnika, który zabija ją pod wpływem wściekłości. Śledztwo podąża mylnym tropem. Trwają intensywne poszukiwania rzekomego mordercy w wielkim budynku Pentagonu.

W środku swoich zakręconych relacji radiowy konferansjer zaczyna rozmawiać ze swoim największym fanem, młodym chłopakiem przez telefon. Jednak kiedy dochodzi do pytań o tożsamość chłopca życie radiowca zamienia się w koszmar i chaos.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Linda traci męża w wypadku samochodowym. Jest w szoku, ale w jeszcze większą psychozę wpada, kiedy następnego dnia jej mąż pojawia się w domu cały i zdrowy. Kobieta podejrzewa, że wcześniej doznała jakiegoś złudzenia. Zaczyna ją prześladować upiorne przeczucie, że tragedia, która była jej wizją, nastąpi naprawdę. Za wszelką cenę stara się, by nie doszła ona do skutku.

Emma (Nathalie Baye) jest w ciąży. Podczas rutynowego badania lekarze odkrywają, że ma AIDS. Ponieważ nigdy nie brała narkotyków, nigdy nie miała transfuzji krwi i nigdy nie zdradziła swojego męża Charlesa, jest tylko jedna droga, w której nabawiła się choroby. Emma rozpoczyna dochodzenie. Odkrywa wielkie kłamstwo.

François (Philippe Harel) ma 39 lat, Muriel (Isabelle Carré) 22. Żonaty, ojciec dziecka, żyje bardzo wygodnie. Ona jest samotna i niezależna. Spotykają się przypadkiem. On jej pragnie, ona się opiera. Capitulum... Jest połączenie, to ma nazwę: nazywa się cudzołóstwo. Kruche szczęście, rzadkie chwile, utajona zazdrość, otwarte konflikty, skradzione przyjemności, zatrzymane lub przelane łzy. Nakręcony w "pierwszej osobie" subiektywną kamerą, bez drugorzędnego charakteru, ani paralelnej anegdoty. Ten film to rentgen namiętności.