Filmy automatyczna sekretarka, fotografia

Wielebny Cotton Marcus przeprowadził w swoim życiu niezliczoną liczbę egzorcyzmów. Teraz, na skraju wyczerpania fizycznego i ze złamaną wiarą zostaje wezwany na niewielką farmę w Luizjanie. Na miejscu dowiaduje się, że chodzi o młodą dziewczynę o imieniu Nell, która ostatnio zaczęła dziwnie się zachowywać. Troszcząca się o nią rodzina obawia się, że ich córka została opętana przez diabła. Cotton wyruszając do Luizjany zabiera ze sobą kamerę video i postanawia uwiecznić swój ostatni egzorcyzm. Na miejscu okazuje się, że przypadek Nell to coś z czym do tej pory się nie spotkał. Pastor będzie musiał sięgnąć głęboko wgłąb swojej znikającej wiary, aby ocalić dziewczynę, ekipę filmową i samego siebie.

Dr Joe Darrow nie może odzyskać równowagi po śmierci swojej ukochanej żony Emily. Wydaje mu się, że wszędzie widzi ważki, które przypominają mu kształt jej znamienia. Wkrótce jeden z dawnych pacjentów Emily, który obudził się ze śmierci klinicznej, mówi mu, że żona próbuje się z nim skontaktować. Joe chce za wszelką cenę rozwikłać tę zagadkę. Pomaga mu w tym siostra Madeline (Linda Hunt), katolicka zakonnica, która uświadamia Joe'mu, że jest pewna nierozwiązana sprawa pomiędzy nim a żoną.

Legendarny ratownik (Kevin Costner) traci cały swój zespół w tragicznym wypadku. Po tym wydarzeniu zostaje trenerem na kursach dla służb ochrony wybrzeża, gdzie poznaje młodego pływaka Jake’a (Ashton Kutcher). Po skończonym kursie obaj trafiają do pracy na Alaskę, gdzie Jake zrozumie prawdziwe znaczenie słów bohaterstwo i poświęcenie.

W środku swoich zakręconych relacji radiowy konferansjer zaczyna rozmawiać ze swoim największym fanem, młodym chłopakiem przez telefon. Jednak kiedy dochodzi do pytań o tożsamość chłopca życie radiowca zamienia się w koszmar i chaos.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Film ukazuje historię 22-letniej Aury (Lena Dunham), która wraca z college'u do swojej matki artystki. Aurze nie powodzi się: jej strona na YouTube ma tylko 357 odwiedzin, rzuca ją chłopak, jej chomik umiera, a ona sama nie wie jak pokierować własnym życiem. Zatrudnia się jako hostessa w restauracji, wchodzi w związki z dwoma mężczyznami, a przede wszystkim chce, żeby ktoś pomógł jej określić kim tak naprawdę jest.