Filmy lustro, budynek

Jest Wigilia. Angela Bridges, ambitna młoda businesswoman, zostaje w biurze trochę dłużej, aby dokończyć pilne sprawy przed wieczornym spotkaniem z rodziną. Kiedy w końcu zjeżdża do opustoszałego garażu podziemnego, jej samochód nie chce odpalić. Na pomoc zdenerwowanej kobiecie śpieszy sympatyczny pracownik ochrony Thomas. Jednak jemu też nie udaje się uruchomić auta. Mężczyzna proponuje Angeli, aby została w garażu i zjadła z nim skromny wigilijny posiłek. Dziewczyna reaguje wybuchem śmiechu, który jednak szybko zamiera na jej twarzy. Okazuje się bowiem, że poziom 2 biurowego parkingu stanie się dla niej śmiertelną pułapką, a szanse na przeżycie do rana wydają się nikłe.

Świat, który Sharunas Bartas tworzy w swoich filmach, jest projekcją wewnętrznych stanów bohatera, skomplikowanym emocjonalnym uniwersum. Mieszają się w nim symbole kultury, archetypy, wspomnienia, zdarzenia realne i wyobrażone, intuicje, sny, przeczucia i twarze. To kino, które znajduje najbardziej ekstremalny wyraz właśnie w Domu, wędrówce przez pokoje realnego budynku, a jednocześnie przez czas i pamięć, przez podświadomość młodego mężczyzny, „podmiotu lirycznego” tego filmowego poematu. U Bartasa wszystko zaczyna się od uczucia. Wstępem do fabuły jest pełen smutku list do matki czytany przez narratora, ilustrowany ujęciem fasady szlacheckiego pałacyku, w którym toczy się akcja. Trudno jest mi powiedzieć, na jakim końcu świata znajduje się mój prawdziwy dom, jaki jest jego obraz – mówił reżyser. Zawsze chciałem się dowiedzieć, ile osób w nim mieszka, kim są. To trudne zadanie, ponieważ ludzie znikają, przemieszczają się. Czasami opuszczają ów dom, czasami siedzimy przy wspólnym stole. Nigdy jednak nie jesteśmy razem.

Po aresztowaniu utalentowany oszust Moist von Lipwig, chcąc odzyskać wolność zgadza się na przyjęcie zaoferowanego mu przez patrycjusza Ankh-Morpork stanowiska poczmistrza.