W 1591 roku, za pontyfikatu Klemensa VIII, Giordano Bruno (
Gian Maria Volontè), były mnich dominikański, powrócił do Wenecji i zamieszkał u szlachcica, który zaproponował mu gościnę. Tu swobodnie wygłasza tezy zbliżone do koncepcji kopernikańskich i filozofii pitagorejskiej naznaczonej panteistycznym humanizmem, w udowodnionej sprzeczności z obowiązującymi dogmatami katolickimi. Jego gospodarz nie traci czasu na zadenuncjowanie go władzom religijnym. Kardynał Sartori (
Hans Christian Blech), który kieruje Świętym Oficjum, żąda jego przeniesienia do Rzymu, gdzie musi zostać przekazany Świętej Inkwizycji. Oskarżony o herezję i apostazję Bruno został spalony żywcem 17 lutego 1600 r.