Niezwykle popularna i utalentowana aktorka, której specjalnością były negatywne role pięknych kusicielek. Była pierwszą pełnokrwistą kobietą-wampem Bollywoodu, wyprzedzała swoją epokę. Urodziła się w żydowskiej rodzinie, mieszkającej w Nagpada w Południowym Bombaju, zdominowanym przez muzułmanów i żydów. Jej rodzice rozwiedli się, kiedy miała 4 lata. Razem z braćmi została wychowana przez babcię. Jako nastolatka została zauważona przez Sardar Akhtar, żonę wielkiego filmowca Mehboob Khan'a. Zwracała uwagę swoim europejskim wyglądem, promieniejącą skórą i ostrymi rysami. Sardar zajęła się dziewczyną, zmieniła też jej imię na Nadira. Zadebiutowała w produkcji "Aan" (1952). Od tej pory grała role w wielu filmach od lat 50. do lat 70. Bardzo często wcielała się w negatywne postacie, zmysłowe i odważne uwodzicielki, przeciwniczki pozytywnych bohaterek. W latach 80. i 90. weszła w nowy etap swojej kariery, grając drugoplanowe postacie starszych kobiet. Miała małą, ale dobrze zaopatrzoną biblioteczkę, w której znalazły się dzieła Szekspira, Hitlera czy Vivekananda, oraz książki dotyczące II Wojny Światowej, judaizmu i filozofii. Podziwiała Richarda Nixona, którego uważała za największego prezydenta USA. Była jednym z pierwszych aktorów indyjskich mających własnego Rolls-Royce'a. Mimo sukcesów i popularności prowadziła samotne życie. Jej dwaj bracia wyemigrowali do USA i Izraela. Była dwukrotnie zamężna. Jej pierwsze małżeństwo z muzułmańskim poetą urdu i reżyserem Naqshab skończyło się nieszczęśliwie. Z drugim mężem była tylko tydzień, gdyż okazało się, że ożenił się z nią tylko dla pieniędzy. W późniejszych latach mieszkała samotnie w Bombaju, gdyż wielu jej krewnych przeniosło się do Izraela. W ostatnich 3 latach życia aktorce towarzyszyła jedynie jej gospodyni Shobha. Nadira cierpiała na wiele chorób, w tym zapalenie opon mózgowych i była sparaliżowana. Często sięgała po alkohol, który dodatkowo spowodował zaburzenia czynności wątroby. Zmarła w szpitalu Bhatia w Bombaju.