Polska tancerka i aktorka filmowa. Loda Halama była jedną z czterech córek państwa Halama. Rodzina przyszłej gwiazdy była niezwykle muzykalna i „roztańczona”. Rodzice często podróżowali występując publicznie. Mała Leokadia, bo tak aktorka naprawdę miała na imię, szybko dołączyła wraz siostrami do rodzinnych występów. „Halamki”, bo tak zaczęto nazywać siostry i często występującą z nimi mamę, szybko stały się popularne w stolicy (1927). Loda oprócz rewelacyjnych umiejętności tanecznych również nieźle śpiewała. Wkrótce (1929) Loda została zaangażowana do baletu klasycznego, gdzie po kilku latach została primabaleriną w Teatrze Wielkim. Zaczęły się pojawiać zaproszenia do występów w wielu krajach. Loda Halama zawitała nawet ze swoimi występami do Japonii, gdzie przyjęto ją z wielkimi owacjami. Równocześnie zaczęła występować w filmie. Reżyserzy wykorzystywali przede wszystkim wspaniałe umiejętności taneczne Halamy obsadzając ją w rolach tancerek rewiowych. Filmowy debiut to "Ziemia obiecana" w reżyserii Aleksandra Hertza z 1927 roku. Następnie popularne obrazy to m.in.: "Uśmiech losu" (1927), "Prokurator Alicja Horn" (1933), "Kocha, lubi, szanuje" (1934), "Manewry miłosne czyli córka pułku" (1935). W czasie wybuchu II wojny światowej aktorka przebywała za granicą. Wróciła jednak do kraju i brała udział w działalności konspiracyjnej. W 1943 roku został zastrzelony mąż Halamy i aktorka wyjechała na Zachód. Wciąż pomagała jednak wojskowym występując charytatywnie. Po zakończeniu wojny aktorka mieszkała poza granicami Polski w różnych krajach. M. in. przez kilkanaście lat w Hollywood, potem w Londynie. W latach 50. Loda Halama miała również swoje mieszkanie w Warszawie, dokąd zaczęła przyjeżdżać co jakiś czas, by znów zamieszkać w ojczyźnie na stałe od 1985 roku. Zmarła 13 lipca 1996 r. w wieku 86 lat.