Polski aktor teatralny, filmowy i radiowy; brat Tadeusza, stryj Marka; mąż Gustawy Błońskiej. Na świat przyszedł 3 marca 1902 w Przemyślu. Tam też ukończył gimnazjum. W 1924 r. – po zdaniu egzaminu aktorskiego – zaczął szukać pracy w teatrze. Znalazł ją m.in. w Poznaniu, następnie we Lwowie. Krytycy bardzo chwalili Kondrata, a publiczność była aktorem zachwycona. Wkrótce zaczął grać z powodzeniem w teatrach dramatycznych w Warszawie. Występował również w popularnych teatrach rewiowych: Banda, Cyrulik Warszawski, Morskie Oko, Rex. Po wojnie grał na deskach teatralnych w Białymstoku, Rzeszowie, Bydgoszczy, Lublinie oraz w Warszawie. Na dużym ekranie zadebiutował w 1933 roku. Warto wspomnieć takie tytuły jak: „Każdemu wolno kochać" (1933), „Antek policmajster" (1935), „Strachy" (1938), „Król Maciuś I" (1957), „Rodzina Milcarków" (1962), „Zniknięcie aktora" (1967), „Pan Dodek" (1970) i „Epilog norymberski" (1970). W biografii Józefa Kondrata spory dorobek zajmuje praca w Teatrze Polskiego Radia. Wziął udział w realizacji ponad stu słuchowisk. W 1971 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 4 sierpnia 1974 w Warszawie.