Opowiadano, że była piękna, miała cudowną figurę, że tłumy zachwycały się nią, że adoratorzy słali kwiaty i prezenty - tak Lucynę Messal wspominał Witold Sadowy na łamach Gazety Wyborczej. Urodzona w Warszawie w rodzinie majstra stolarskiego. W młodości pobierała lekcje śpiewu i gry aktorskiej. Występowała od 1896, początkowo głównie w balecie. Za debiut należy uznać występ 14 stycznia 1904 w warszawskim Teatrze Nowości w roli Emilii w spektaklu "Ach ta wiosna”. Sukces przyniosła jej jednak dopiero rola Safii w "Baronie cygańskim" 24 marca 1909. Po tym występie okrzyknięto ją nową primadonną operetki warszawskiej. W ten sposób Messalka pozbawiła tego zaszczytnego tytułu inną gwiazdę - Wiktorię Kawecką. Według pamiętników Ludwika Sempolińskiego Lucyna Messal i Józef Redo wprowadzili i tańczyli po raz pierwszy w Polsce tango 28 października 1913. Jej największa sława przypadła na okres konnych dorożek, gazowych latarni, sukien sięgających chodników. Nazywano ją Słowikiem. Była ulubienicą warszawiaków. Opowiadano, że była piękna, miała cudowną figurę, że tłumy zachwycały się nią, że adoratorzy słali kwiaty i prezenty. Prezentowała się na wszystkich ważniejszych scenach krajowych, a także za granicą, m.in. w Petersburgu, Moskwie, Wiedniu, Budapeszcie. W roku 1929 otworzyła własny teatr muzyczny przy ulicy Marszałkowskiej 114 w Warszawie. W filmie wystąpiła w epizodycznej roli pianistki w "Szczęśliwej trzynastce" śpiewając popularną piosenkę: "I srebro, i złoto, to nic, chodzi o to, by młodym być..." W czasie okupacji niemieckiej prowadziła popularny "Bar pod Messalką" na Krakowskim Przedmieściu 16/18. W tym czasie było jej tak ciężko, że wyprzedawała wszystko i piekła torty, aby zarobić na życie. Była osobą dobrą, czułą i serdeczną. Kochała młodzież i lubiła z nią gawędzić. W każdej ze sztuk, w których ją obsadzano, musiała być oczekiwana przez publiczność wstawka muzyczna. Śpiewała z czułością. Jej powrót na scenę po wojnie to zasługa dyr. Jerzego Macierakowskiego. Po wojnie występowała w warszawskim Teatrze Nowym, gdzie grała w kilku sztukach, m.in. w "Damach i huzarach" Fredry i w operetce Dunajewskiego "Swobodny wiatr". W swoim repertuarze posiada ponad 50 ról, głównie w klasycznych operetkach. Na jubileuszu 50-lecia pracy artystycznej w dniu 25 listopada 1946 r. w Romie sala była pełna, były też tłumy stojących. Wzruszoną do łez jubilatkę oklaskiwano na stojąco, a po piosence: "Tylko młodym być i mieć wciąż 20 lat", obsypano kwiatami. Gdy umarła 10 grudnia 1953 r do kościoła nie można się było dostać. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera H-II-16/17).