Nazywany był "aktorem intelektualnym", zdystansowanym. Pisano o nim, że "należy do owej rasy aktorów, którzy zawsze grają tylko siebie, a których nigdy nie ma się dosyć". Wybitny aktor teatralny i filmowy, reżyser i pedagog. Urodził się 21 kwietnia 1923 w Krakowie. Absolwent PWST w Krakowie. Wykładowca Akademii Teatralnej w Warszawie. W latach 1972 - 1982 z woli środowiska został dyrektorem Teatru Dramatycznego w Warszawie oraz (1983) prezesem SPATiF - u, odwołany z teatru po wprowadzeniu stanu wojennego. Po 13 grudnia 1981 roku złożył mandat poselski, w latach 1989 - 1991 był senatorem RP, reprezentującym obóz Prezydenta Lecha Wałęsy. Następnie od 1992 do 1993 zasiadał w Radzie d/s Kultury. Od 1994 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, od 1996 roku dyrektor teatru Ateneum. Do legendy teatru polskiego przeszły jego role po przeniesieniu się z Katowic do Warszawy (1958) - sędzia w "Trądzie w pałacu sprawiedliwości" Bettiego, Goetz w "Diable i Panu Bogu" Sartre'a, Edyp, Płatonow, Przełęcki. W jego teatrze odbywał się w 1981 roku Kongres Kultury Polskiej, do historii przejdzie jego sejmowe przemówienie w stanie wojennym w obronie "Solidarności". Równocześnie miał wielkie role w "Hamlecie" Szekspira, "Rzeźni" i "Pieszo" Mrożka, w "Ja, Michał z Montaine" oraz w "Operetce" Gombrowicza. Debiut filmowy to rola Feliksa Dzierżyńskiego w filmie "Żołnierz zwycięstwa" (1953). Znany jest między innymi z takich filmów jak "Prawo i pięść". W kinie pozostał wierny zwłaszcza dwóm reżyserom: Konwickiemu i Hasowi, począwszy od pamiętnej "Pętli" (1958). Był także odtwórcą głównych ról w filmach "Pętla", "Sanatorium pod Klepsydrą", czy "Napoleon i Marysieńka". Niezapomniany Profesor Tutka w telewizyjnej adaptacji znanego cyklu opowiadań Jerzego Szaniawskiego oraz matematyk - filozof Don Pedro Velasquez w "Rękopisie znalezionym w Saragossie" (1964). W 1967 roku zagrał rolę Gustawa-Konrada w przedstawieniu "Dziady", reżyserowanym przez Kazimierza Dejmka. Był reżyserem "Spóźnionych przechodniów", a także reżyserem i scenarzystą "Mazepy" (1975). Za działalność aktorską i reżyserską Gustaw Holoubek zdobył ok. 53 nagrody. Współpracował z miesięcznikiem psychologicznym "Charaktery". Opublikował kilka książek, w tym "Wspomnienie z niepamięci". Wierny kibic drużyny piłkarskiej Cracovii. Został też uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Prezydent RP odznaczył Go pośmiertnie najwyższym orderem - Orderem Orła Białego za wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej i dydaktycznej. Mąż aktorki Magdaleny Zawadzkiej. Razem mają syna Jana Holoubka, operatora filmowego. Nazwisko jego jest często wymawiane bez drugiego "o" ("z francuska"), jednakże poprawna wymowa (np. praktykowana przez jego żonę) to Holo-ubek.