Kompozytor, autor tekstów, producent nagrań. Syn sprawozdawcy sportowego. Sam opanował technikę gry na gitarze i od początku lat sześćdziesiątych wykonywał w klubach kanadyjskiej prowincji Winnipeg piosenki ludowe oraz ballady inspirowane folkiem. Od 1964 występował kolejno z zespołami: The Squires (w 1964 i 1965); The Mynah Birds (w 1965); Buffalo Springfielg (od 1966 do 1968); Crosby, Still, Nash & Young (od 1969 - z przerwą - do 1974, i w 1988 oraz 1999); The Still - Young Band(w 1976). Od 1968 nagrywa też płyty autorskie, często z towarzyszeniem amerykańskiej grupy Crazy Horse (w 1966 zamieszkał w Los Angeles). Zdobył opinię autora i wykonawcy piosenek przygnębiających, ponurych, pesymistycznych. Charakterystycznych wysokim tonem śpiewał o miłości, która niszczy (The Losing End, Only Love can Break Your Heart, Love To Burn), o samotności (The Loner, Running Dry, When Your Lonely Heart Breaks), o goryczy sławy (Don't Be Denied), o śmierci (Tonight's The Noght, Tired Eyes). Ze smutkiem wspominał odchodzące w niepamięć lata hippisowskiej naiwności (After The Gold Rush). Buntował się przeciwko postępującej komputeryzacji i automatyzacji życia (Computer Age, When R In Control). Twierdził, że Stany Zjednoczone są dalej krajem, który nie uporał się z problemem nędzy (Life In The City). Mieszkańców Południa oskarżał o rasizm (Southern Man). Przypominał pogrom i całkowitą zagładę prawowitych mieszkańców amerykańskiej ziemi - Indian (Cortez The Killer). Powracał do tematu wojny wietnamskiej (Long Walk Home). W okresie prezydentury Ronalda Reagana zaskoczył wszystkich swoich wielbicieli aktywnym poparciem jego polityki oraz zamanifestowaną w wielu swoich utworach postawą konserwatywną (Union Man, Mideast Vacation). W repertuarze Neila Younga dominowały zawsze dwa kierunki: melancholijne ballady (np. Cinnamon Girl, Down By The River, Cowgilr In The sand, Hear Of Gold, Old Man, Don't Be Denied, Tonight's The Night, Ways Of Love, Someday, Too Far Gone) oraz mocne rockowe (grungowe) utwory (When You Dance I Can Realy Love, Last Dance, Come On Baby Let's Go Downtown, Motorcycle Mama, Welfare Mothers, Sadan delivery, Eldorado, Fuckin' Up oraz Hey Hey My My - Into The Black, dedykowany Johnny'emu Rottenowi, wokaliście The Sex Pistols). Przywiązanie do muzyki country ujawniały takie piosenki Neila Younga, jak The Losin End, Only Love Can Break Your Heart, Roll Another Number For The Road, Comes A Time, Human Hiway, a także zawartość albumu "Old Ways" (1985), nagranego z towarzyszeniem m. in. Emmylou Harris, Waylona Jenningsa i Williego Nelsona. Płytę "Neil Young & The Shocking Pinks: Everybody's Rockin'" (1983) wypełniały standardy i stylizacje rock'n'rollowe, a album "Neil Young & The Bluenotes: This Notes For You" (1988) utwory bluesowe i rhythm'n'bluesowe. Wyjątkiem w dorobku Neila Younga była płyta "Trans" (1983), na której szeroko wykorzystano syntezatory, a głos Younga w większości utworów został zniekształcony za pomocą vocodera. Zrealizował dwa filmy: "Journey Through The Past" (1972) i "Human Hiway" (1978, współpraca reżyserska Dean Stockwell). W obu też wystąpił. Wziął udział w "The Lost Waltz" (1977, reżyseria Martin Scorsese) oraz zagrał małe role w "Made In Heaven" (1987, reżyseria Alan Rudolph) i "Backtrack"(1988, reżyseria Dennis Hopper). Jego dziełem był też reportaż z własnych występów "Rust Never Sleeps" (1979), sygnowany pseudonimem Bernard Shackey. Stworzył muzykę do "The Buffalo Roam" (1980, reżyseria Art Linson) oraz "Dead Man" (1996, reżyseria Jim Jarmusch). Albumy "Decade" (1977) oraz "Lucky Thirteen" (1993) miały charakter retrospektywny. Nagrania koncertowe Younga wydano na płytach "Time Fades Away" (1973), "Live Rust" (1979), "Weld" (1991), "Unplugged" (1993), "Year Of The Horse" (1997), a także - wraz z nagraniami studyjnymi - "Journey Through The Past" (1972) i "Life" (1987). W 1995 nagrał razem z członkami zespołu Pearl Jam płytę "Mirror Ball".