Słynny i ceniony kompozytor Bollywoodu. Zrewolucjonizował muzykę w filmach hindi, a jego styl i technika są stosowane do dziś. Jedyny syn znanego piosenkarza i kompozytora Sachin Dev Burmana oraz jego żony Meery. Istnieją dwie wersje genezy jego przydomka. Pierwsza głosi, że jego niemowlęcy płacz przypominał piąty dźwięk (Pa) w indyjskiej skali muzycznej. Słowo "Pancham" oznacza "pięć" (albo "piąty") po bengalsku i sanskrycie. Według drugiej wersji, podczas odwiedzin Ashoka Kumara, noworodek Rahul wielokrotnie powtarzał sylabę Pa, przez co aktor nazwał go Pancham. Ukończył Ballygunge Government High School w Kalkucie. Po przybyciu do Bombaju uczył się gry na sarod od mistrza Ali Akbar Khana. W wieku dziewięć lat skomponował swoją pierwszą piosenkę "Aye meri topi palat ke aa", którą jego ojciec użył w filmie "Funtoosh" (1956). Melodię piosenki "Sar jo chakraaye tera" skomponował jako dziecko. Jego ojcu bardzo się ona spodobała i umieścił ją na soundtracku do filmu "Pyaasa" Guru Dutt'y. W 2004 roku soundtrack ten został wybrany do grona najlepszych przez brytyjski magazyn "Sight & Sound". Jako dziecko Pancham grał na instrumencie ustnym w słynnej pieśni "Hai apna dil to aawara" (z filmu "Solva Saal" z 1958 z Dev Anandem w roli głównej). Rozpoczął swoją karierę jako asystent ojca. Pierwszym filmem w którym wystąpił jako dyrektor muzyczny było "Chhote Nawab" (1961) Mehmooda. Jego pierwszym hitem był film "Teesri Manzil" (1966). Skomponował pieśni "O Haseena" i "Aaja Aaja" które należały do niespotykanego dotąd gatunku w filmach hindi. Był docenianym i znanym kompozytorem, nadal pracował też jako asystent swojego ojca. Kiedy S. D. Burman poczuł się źle podczas nagrywania muzyki do "Aradhana" (1969), syn dokończył jego pracę. W latach 70. był już najpopularniejszym kompozytorem w Indiach. Tworzył piosenki do wielu bollywoodzkich megahitów, a wiele z jego utworów zdobyło ogromną popularność. W latach 80., gdy w kinach pojawiały się inne filmy, a do przemysłu muzycznego weszło wiele nowych twarzy, Rahulowi nie powodziło się już tak dobrze. Mimo paru sukcesów, odnosił także porażki. Ostatnie lata jego życia nie były zbyt przyjemne. Kilka filmów, do których komponował muzykę, okazały się klapą. Subhash Ghai obiecał mu "Ram Lakhan", ale ostatecznie dał go duetowi Laxmikant-Pyarelal. Te wydarzenia źle wpłynęły na stan zdrowia Rahula. Dostał ataku serca w 1988 r. i musiał przejść operację. W tym czasie stworzył wiele melodii, które jednak nigdy nie zostały wydane. W latach 1990 - 1992 pracował przy kilku przeciętnych produkcjach. Po jego śmierci wydano kilka filmów, do których komponował muzykę, np. "1942: A Love Story" z jego niezapomnianą partyturą. Przyniosła mu ona trzecią i ostatnią nagrodę Filmfare. Do dziś jego piosenki są remiksowane, a melodie ponownie używane w nowszych wersjach. W produkcjach "Monsoon Wedding" (2001) i "Dil Vil Pyaar Vyaar" (2002) piosenki Rahula zostały odtworzone przez jednego z jego asystentów, Babloo Chakravorty'ego. Film "Jhankaar Beats" (2003) z Sanjay Suri, Rahul Bose, Juhi Chawlą i Rinke Khanną jest swego rodzaju hołdem dla twórczości Rahula. Suri i Bose grają tu muzyków, którzy czczą Brumana i jego muzykę, która ma na nich ogromny wpływ. Ważną piosenką jest tam zremiksowana wersja popularnego utworu Burmana "Humein Tumse Pyaar Kitna". W 1995 roku ustanowiono nową nagrodę dla jego pamięci- Rahul Dev Burman Filmfare Award for New Music Talent, przyznawana co roku, dla nowych, dobrze zapowiadających się dyrektorów muzycznych i piosenkarzy w kinie hindi. Wcześniej wystartowała także nagroda programu Telewizji Indyjskiej Suuperhit Muqabala's SUMU Award dla R.D. Burman, ale nie była kontynuowana w następnych latach. 26.04.2008 miał premierę na IIFLA (ArcLight Hollywood) 113-minutowy dokument "Pancham Unmixed - Mujhe Chalte Jana Hai', o twórczości Rahula i jego niezapomnianej muzyce. Pancham ożenił się z Ritą Patel w 1966, ale wzięli rozwód w 1971. W 1980 poślubił Ashę Bhonsle. Wspólnie nagrali wiele niezapomnianych melodii, a także wielokrotnie występowali przed publicznością. Żona nazywała go "Bubs". Po śmierci ojca w 1975 roku, zajmował się swoją matka. Po śmierci syna, kobieta znalazła się w domu starców, ale wróciła do domu Panchama, aby umrzeć na 15.10.2007. Burman miał wiele problemów finansowych, szczególnie w późniejszym okresie życia. Jest to zaskakujące, zważywszy że odniósł ogromny sukces w polu zawodowym. Rahul był bardzo kreatywnym kompozytorem. Korzystał ze wszystkich rodzajów muzyki. Nie wahał się używać do tworzenia melodii przedmiotów codziennego użytku, jak np. butelki wypełnionej wodą czy łyżki uderzanej o stół. Zawsze podchodził do dźwięku innowacyjnie, starał się stworzyć coś nowego. Czasami występował też jako piosenkarz. Jego najsłynniejszym utworem, który zaśpiewał było "Mehbooba" z "Sholay". Jest on inspirowany piosenką "Say You Love Me" Demisa Roussos. Korzystał z elementów pochodzących z różnych regionów świata. Wzorował się też na popularnych zachodnich melodiach (np. "The Yellow Rose of Texas" Elvisa w "Tera mujhse hai pehle ka naata koi" z "Aa Gale Lag Ja" (1973)), a także na muzyce ludowej Europy Wschodniej (w "Satte Pe Satta" z 1982). Jako pierwszy wprowadził do filmowej muzyki hindi, brazylijski rytm bossa nova- w piosence "Maar dalega dard-e-jigar" do "Pati Patni".