Reżyser. Urodził się w Cieplicach Śląskich. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim (1977). Od 1981 roku absolwent Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. W 1986 roku otrzymał nagrodę "Wawrzyn Radaru" za pełnometrażowy dokument filmowy "Fala", który posiłkując się festiwalem w Jarocinie, przedstawia portret młodego pokolenia. Ma syna Antoniego Łazarkiewicza, który jest kompozytorem. Swój debiutancki film nazwał Kocham kino. Niektórzy tę jawną i naiwną z pozoru deklarację mieli mu za złe, ale dla niego nie była to ani poza, ani naiwność. Od wczesnej młodości, gdy po raz pierwszy "zobaczył " (i chciał nakręcić remake!), biegał do kina, chłonął filmy, systematycznie zbierał filmową prasę. Od 1995 roku, kiedy nakręcił Porę na czarownice, na wiele lat kino zarzucił. Skupił się na teatrze (również teatrze telewizji i teatrze radiowym), odnalazł grupę młodych aktorów i stałych współpracowników, z którymi tworzył odtąd "rodzinę Łazara". Były to lata bodaj najbardziej twórcze - Łazarkiewicz realizował dużo, pozwalał sobie na więcej, eksperymentował, badał granice. Nie chciał szokować - sięgał często po mroczne, często przesycone skrajnościami psychodramy i czarne komedie, by odkrywać psychologiczne mechanizmy rządzące w zwykłym z dnia na dzień. Jak pisał Roman Pawłowski o Martwej królewnie - na samym dnie szukał jasności i czystości. W swoim ostatnim, przeszywającym filmie 0_1_0, zrealizowanym po trzynastu latach przerwy, chciał połączyć doświadczenia z teatru i język filmowy. Ale nie miał być to film ostatni - jeśli już, jak mówił mi niedługo przed śmiercią, to rodzaj "przejścia", punkt odbicia się do kolejnych poszukiwań, tym razem w kinie. Projektów, planów miał zresztą mnóstwo.