Wybitny pisarz indyjski. Jeden z najpopularniejszych bengalskich powieściopisarzy początku XX wieku. Ten nieustraszony wirtuoz słowa pisanego, osobiście był nieśmiały i skryty. Duże ubóstwo odcisnęło na nim duże piętno, które przejawia się w jego twórczości. Urodził się w ubogiej rodzinie w bengalskiej wsi Devanandapore, w dzielnicy Hooghly. Studiował sztukę piękną, ale z powodu ubóstwa musiał zrezygnować z nauki. Przez okres, kiedy jego ojciec zatrudniony był w Bihar, reszta rodziny zamieszkała w Bhagalpur u dziadka. Tam Sharat ukończył edukację i tam też, napisał swoją słynną powieść "Devdas". Po zdaniu egzaminów w 1894 roku został przyjęty do koledżu Tejnarayan Jubilee. Młody Sarat miał oprócz pisania także inne talenty. Potrafił śpiewać, grać na scenie, a także grać na instrumentach takich jak flet i tabla. Był również dobrym sportowcem. W 1895 roku zmarła jego matka. W ciągu roku Sarat musiał opuścić uczelnię ze względu na brak finansów, a jego ojciec musiał sprzedać dom w Devanandapore dla 225 rupii. Po raz kolejny przeprowadzili się do Bhagalpur. W Khanjanpur (przedmieścia miasta) wszedł w bliski kontakt z wieloma osobami, które odegrały znaczącą rolę w jego twórczości. Zalicza się do nich Anupama (czyli Nirupama Devi, autorka "Annapurnaar Mandir") i jej brat Bibhutibhushan Bhatta oraz Rajendranath Majumdar (Raju). W domu Bhatta literaci spotykali się dość regularnie, w tym też Sarat (był przewodniczącym kółka) i jego młodzi wujkowie Surendranath, Gireendranath i Upendranath (późniejszy redaktor miesięcznika literackiego Bichitra) Ganguli. Tu Sarat zetknął się z wybitnym pisarzem Sourindrą Mohan Mukherjee. Był także uczniem Swami Vivekananda. W tym czasie talent Sarata przejawiał się w krótkich opowiadaniach i powieściach, takich jak "Abhimaan", "Bojha", "Anupamar Prem", "Sukumarer Balyakatha", "Bardidi", "Chandranath", "Devdas" i "Pashan". W Bhagalpur spędził 20 lat i znaczna część jego powieści została właśnie tam napisana, lub oparta o doświadczenia stamtąd. Jego twórczość prezentowała bengalską społeczność wiejską, opisywała społeczne przesądy i ucisk. Był szczególnie wyczulony na sprawy kobiet. Twierdził, że inspirował go własny ojciec oraz jego nigdy niedokańczane i niepublikowane prace literackie. Uważał, że po odziedziczył po nim niespokojnego ducha i zainteresowanie literaturą. Przez krótki okres życia był sannyasa, ascetą hinduskim, który odrzuca materialny i społeczny świat. W 1900 roku rozpoczął pracę w Sarat Estate Banali Godda w Bihar, a później w dzielnicy Santhal, jednak nie lubił jej i zrezygnował. Przez chwilę przyłączył się do partii Naga Monks i przybył do Mujaffarpur (1902 r.). Z powodu śmierci ojca powrócił na krótki okres do Bhagalpore. Po zakończeniu ceremonii pogrzebowej udał się do Kalkuty, gdzie został zatrudniony jako tłumacz książek hindi za marną pensję 30 rupii miesięcznie. W 1903 roku, niedługo przed wyjazdem do Rangoon w poszukiwaniu lepszej pracy, został namówiony przez wuja Girindrandranatha wysłać opowiadanie "Mandir" na konkurs literacki, podpisując się Surendranath Ganguli. Wydaje się, że Sarat był tym najmniej zainteresowany i zrobił to pod wpływem bliskich. Spośród niemal stu pięćdziesięciu opowiadań jako najlepszą pracę roku wybrano jego dzieło. Jurorem był doświadczony redaktor Vasumati, Sri Jaldhar Sen. "Mandir" zostało opublikowane pod imieniem Surendranatha - i było to pierwsze wydrukowane opowiadanie Sarata Chandry. To nie był jedyny przypadek kiedy używał czyjegoś nazwiska do publikacji własnych prac. Do drukowanych dzieł w magazynie Jamuna regularnie korzystał z trzech różnych imion - swojego własnego, Anila Devi (jego starszej siostry) i Anupama. W swoim czasie Sarat praktykował homeopatię, otworzył szkołę podstawową i założył grupę muzyczną Keertan. Jego pierwsza żona Shanti Devi, z którą ożenił się w 1906 r., zmarła podczas plagi zarazy w 1908 r. wraz z jego jedynym, jednorocznym synem. Aby wypełnić pustkę w swoim życiu, studiował socjologię, politykę, filozofię, nauki medyczne, psychologię, a także wypożyczał historyczne książki z biblioteki Barnerd Free. W 1909 roku z powodu problemów zdrowotnych, powikłań związanych z sercem, musiał zmniejszyć liczbę godzin swojej pracy i zajął się malowaniem. Jego pierwszy obraz został nazwany Ravan-Mandodori. Chatterjee ożenił się ponownie w 1910 roku z młodziutką wdową Mokshada, której zmienił imię na Hiranmoyee. Od czasu jego powrotu do Kalkuty w 1916 r., jego popularność rosła na sile a jego prace pojawiały się we wszystkich magazynach. W 1918 roku na deskach Teatru Star wystawiono po raz pierwszy adaptację jego powieści "Viraj Bou", pod kierunkiem Amritlala Bose. "Viraj Bou" była także jego pierwszą powieścią przetłumaczoną na hindi przez Chandrashekhara Pathaka w 1919 roku. Rok później "Dattę" przetłumaczono na język marathi, a w 1921 na Gujrati. W 1922 r. czasopismo uniwersytetu oxfordzkiego opublikowało "Srikanto - Część I", przetłumaczone na angielski przez Kshitish Chandra Sen i Teodosia Thompson. "Srikanto" zostało przetłumaczone także na język włoski w 1925 roku. Z czasem wiele innych opowiadań i powieści zaczęło pojawiać się regularnie w wielu językach indyjskich i zagranicznych. Pierwszy (niemy) film "Aandhare Aalo" na podstawie jego powieści został pokazany w teatrze Rasa (Purna), pod reżyserią Sisir Bhaduri i Naresha Mitry. Sisir był również odpowiedzialny za realizację filmu "Pally Samaj" w 1932 roku. Pierwszy film (z dźwiękiem) w oparciu o "Dena Paona" wyreżyserował w 1931 roku Premankur Atarthi. Uniwersytet w Kalkucie uhonorował go w 1923 r. Złotym Medalem Jagattarini. Romain Rolland w 1925 r. uznał go jednym z najlepszych prozaików świata. W 1936 r. Uniwersytet Dacca (Dhaka) nadał mu honorowy tytuł D.Lit. (Doctor of Letters). Był aktywnie zaangażowany w indyjski ruch wolności. Został prezesem kongresu regionu Howrah i pisał regularnie do Narayan'a. Na bengalskiej konferencji w 1926 roku po raz pierwszy przedstawił swój esej "Bartaman Hindu-Mussalman Samasya" (tłum. Współczesny problem hindusko-muzułmański). Uważał w nim jedność hindusko-muzułmańską jako niepraktyczną i nienaturalną. Twierdził, że zamiast dążyć do tej jedności, należy skupić się na wewnętrznej konsolidacji społeczności hinduskiej. Komentując ten temat, historyk marksistowski K.N. Panikkar stwierdził, że ten sposób myślenia przyczynił się do "budowy nowej świadomości komunalnej". Sharat, znany w Bengalu jako Immortal Wordsmith, zmarł o godzinie 10:10 w Domu Pomocy Społecznej w Kalkucie.