Jeśli można w ogóle zestawiać francuską produkcję wobec jej podobnych, to tylko chyba na zasadzie ekscentrycznej ciekawostki z gatunku: co śmieszy innych? 2

Mederic wiedzie życie samotne. W wolnych chwilach biega po Paryżu. Jego zawód jest niesprecyzowany, choć zainteresowana jego profesjonalnymi usługami bywa piękna menadżerka - Florance. Z nieznanych sobie powodów mężczyzna zakochuje się jednak w ponad pięćdziesięcioletniej prostytutce Isadorze. Kobieta korzysta z umizgów Mederica w ramach działalności pozazawodowej, mimo że prześladuje ją zazdrosny mąż, który drepcze parze po piętach. Jakby tego było Medericowi mało, na jego drodze staje Arab Selim, który oczekuje wsparcia. W Paryżu rozgorzała walka terrorystów islamskich z obywatelami i ulice zaroiły się od kolorowych, spośród których ciężko odróżnić dżihadystów od reszty. Mederic przygarnia Selima, ale wiąże się to z całą masą absurdalnych konsekwencji.

Film „Biegacz, Dziwka, Arab mąż” w reżyserii Alaina Guiraudie to z założenia komedia, choć trudno orzec, na jakiej podstawie miał by nią być. Autorzy tej nieokreślonej produkcji uznali, że nagromadzenie nonsensów zmieszczonych w historii jednego nieudacznika da rękojmię nakręcenia czegoś śmiesznego. Grający Mederica Jean Charles Clichet chowa się za obliczem gamoniowatym, a to już mógłby być punkt wyjścia do realizacji pozycji zabawnej. Główny bohater zmaga się z sytuacją, która zdumiewa go i przerasta możliwości jego postrzegania. Sęk w tym, że żadną miarą nie da się skleić perypetii Mederica w jedną sensowną całość. Alain Guiraudie wymyślił, że skoro w dziesiątkach komedii śmiano się z mężów rogaczy, nakręci i tym razem coś o nich. Jeżeli z kolei nośnym jest temat terrorystów, wplecie do filmu i ten wątek. Może uda się z niego wykrzesać jakiś ładunek komiczny. Na planie się zobaczy, czy jest to realne. A jak na kolaudacji się powiedzie, to i kasa z zysków się zgodzi.

„To brak nadziei” – wyrokuje Isadora, oglądająca u boku męża obrazki z płonących zaułków Paryża. Na ekranie dżihadyści wysadzają halę Bataclan. Isadora została chwilowo okiełznana przez bogatego męża i sprowadzona do domu. Jest tymczasem przykładną żoną. Swoimi słowami daje wyraz zrozumienia wobec świata i tych, co chcą go niszczyć. Za chwilę jednak znajdzie pretekst, by umknąć i umówić się na schadzkę z Medericem, choć temu przecież daleko do męskich ideałów. A jak zabraknie jego, zdradzi go z Selimem. „To mu doda wiary w siebie” – odpowie zazdrosnemu Medericowi, gdy ów poczyni jej zarzuty. Ten zaś tymczasem, uganiając się za leciwą prostytutką, odrzuci awanse atrakcyjnej Florance, choć ta niemal pcha mu się do łóżka. Nie pierwsza to z niekonsekwencji scenariusza filmu, który właściwie karmi się wyłącznie nimi.

Film „Biegacz, Dziwka, Arab mąż” jest nad wyraz niewdzięcznym przedmiotem w klasyfikacji opiniotwórczej. Reżyser najął do jego realizacji niezłą ekipę, grają tu dobrzy aktorzy, akcja toczy się wartko. Zasadnicze pytanie brzmi: po co? Efekt komiczny jest mizerny, na satyrę zbyt krótka to kołdra. Jeśli zatem można w ogóle zestawiać francuską produkcję wobec jej podobnych, to tylko chyba na zasadzie ekscentrycznej ciekawostki z gatunku: co śmieszy innych? W tym kontekście powinniśmy zatem poczuć się w pełni dowartościowani. Można jeszcze ewentualnie zastanowić się, czy film da odpowiedź na pytanie, jak daleko przesunięte zostały granice obyczajowe. Isadora zdradza swojego męża z Medericem w zaciszu spowiednika paryskiej katedry. Mąż namierza niewierną za pomocą systemu GPS. Nie musi właściwie tego robić, bo Isadora wydaje odgłosy przewyższające huk detonacji wysadzanych w okolicy dyskotek.