„Dzika noc” bronić się może dowcipnymi niekiedy dialogami, które sprawią, iż tę produkcję uda się gładko zmieścić pośród szerokiej oferty świątecznych prezentów kinowych 6

Święty Mikołaj ciężko wstaje zza baru. Wypił tam kilka piw. Zdążył beknąć, wkrótce rzuci soczystego „pawia”. Widać, że ma dosyć swojej roboty. Przed wyjściem wręczył jednak barmance prezent dla wnuka. „Skąd wiedział, że go mam?” – głośno zastanawia się kobieta. Tymczasem do lady dosiadł się inny Mikołaj. Ten przynajmniej wygląda na takiego, co lubi swoją misję. Kolegę po fachu zdąży zapytać, gdy ten chwiejnym krokiem będzie się starał wrócić do swych obowiązków: „Dasz radę?”. „Ja tylko trzymam lejce, renifery ogarniają resztę” – wybełkocze pytany.

„Przez pół nocy oglądała Kevina samego w domu” – opowiada Linda o swojej małej córeczce Trudzie. Zarówno mama, jak i jej mąż Jason stawili się w rezydencji nestorki rodu Lightstonów. Ich patronka Gertrude (pamiętna Sheila z filmu Hair) ukryła na miejscu niebywałą fortunę. Babcia Lightstone jest ekscentryczną milionerką, która ubiła krocie na konszachtach z rządem. Ten łup chcieliby przejąć terroryści. Są dobrze zorientowani w topografii rezydencji. Wiedzą nawet, kiedy i skąd ruszy odsiecz wezwana do obrony majątku. Truda, która wnikliwie oglądała Kevina, ucieknie prześladowcom. Posiadając w ręku zgrzebne walkie-talkie z pomocą Mikołaja, jaki na skutek nieoczekiwanych zwrotów akcji raptownie wytrzeźwiał, zgotuje złodziejom los nie gorszy od tego widzianego na szklanym ekranie.

„Żeby tu był kij baseballowy, albo chociaż koktajl Mołotowa” – warczy wściekły Mikołaj. W worku, jaki dzierży, są tylko gry, zabawki, a jeśli już się trafi automat, to tylko jako plastikowa atrapa. Mikołaj właśnie przybył z prezentami do Lightstonów i trafił w sam środek jatki. Na progu napadł go „cyngiel” ekipy Scrooge’a, szefa terrorystycznej szajki. Mikołaj widzi, że to nie przelewki i podejmuje walkę. Przybył tu z misją na wskroś pokojową, lecz będzie musiał się zgodzić na warunki podyktowane przez przeciwnika. A ten nie ma skrupułów, w celu przejęcia majątku strzela gdzie popadnie.

Dzika noc, uciekając się do jawnych skojarzeń z Kevinem samym w domu, przejmuje jego poetykę i mechanizmy, windując je o piętro wyżej. Film w reżyserii Tommy'ego Wirkoli nie sprawia wrażenia pozycji obliczonej na jakiś konkretny target. To nie jest dzieło przeznaczone dla dzieci, jako zbyt krwawe i wulgarne. W co trzecim zdaniu padają tu ordynarne epitety, a krew płynie potokami. Dla rodziców z kolei film Wirkoli wyda się raczej zbyt infantylny. Dzika noc bronić się jednak może dowcipnymi niekiedy dialogami, które sprawią, iż tę produkcję uda się gładko zmieścić pośród szerokiej oferty świątecznych prezentów kinowych. „Nie pamiętasz, jak w 1982 roku przyniosłem ci pod choinkę wypasiony rowerek?” – pyta Mikołaj jednego ze zbirów. Na czole bandyty maluje się refleksja świadcząca o tym, że nawet najgorszy łotr przeżył kiedyś swoje dzieciństwo w krainie marzeń i iluzji.

„Truda? To imię dobre dla dziwki” – syczy pod nosem cyniczna babcia jeszcze zanim na dom Lightstonów napadli złodzieje. W tej rodzinie nie ma szczerości, zaufania ani miłości. Dzieci i wnuki usiłują podlizać się seniorce. Wiedzą, jakie korzyści mogą ich w tym wypadku spotkać. Na uprzejmości nie ma co w tym gronie liczyć. Ale nieoczekiwany atak zmienia coś w relacjach między bliskimi. Bohaterska postawa Mikołaja sprawia zaś, że legenda o nim odżywa. Nie tylko dzieciom, dorosłym także wraca nadzieja w potęgę dobroci. Choć do tego wniosku wszyscy razem dobrnęli niestety „po trupach”.