Wzorując się na sowieckich łagrach, Mao Zedong nakazał utworzyć system obozów koncentracyjnych/obozów pracy Laogai. Miały one za zadanie „reedukować poprzez pracę”. Szacuje się, że przewinęło się przez nie około 50 milionów ludzi, z czego około 20 milionów nie przeżyło „reedukacji”. Po śmierci Stalina, gdy w ZSRR krytykowano jego represje, na jakiś czas, Mao postanowił nieco wstrzymać masowe aresztowania „antyrewolujcjonistów”. Zezwolono nawet na krytykę partii. Kiedy już wiadomo było, komu się ten komunistyczny „dobrobyt” nie podoba, zaczęły się masowe aresztowania pod zarzutem „prawicowych odchyleń”. Towarzysz Mao nie ustawał w pomysłach na „uszczęśliwianie” swoich poddanych: zaczęły się koszmary „wielkiego skoku” (czytaj: wielkiego głodu), a następnie „rewolucji kulturalnej”.

Gdy wydawało się, że po śmierci Mao reformy Deng Xiaopinga przyniosą powiew wolności i system represji przejdzie do lamusa, masakra na Placu Niebiańskiego Spokoju uświadomiła dobitnie światu, że komunizm to zawsze system zbrodniczy. Wielu bojowników o wolność słowa i demokrację wylądowało w obozach pracy/obozach reedukacyjnych (láojiào). Nie inaczej rzecz się miała za kadencji jego następców Jiang Zemina, kiedy to rozpoczęły się histeryczne represje wyznawców Falun Gong czy prześladowanie etniczne Tybetańczyków i Ujgurów za kadencji Xi Jinpinga. Aby prowadzić interesy z Zachodem, informacje o obozach pracy utajniono i odtąd oficjalnie one nie istnieją. Jednakże, w praktyce, niewiele się zmieniło od czasów Mao. Co więcej, funkcjonowanie tych ośrodków unowocześniono, a wszystkich obywateli objęto totalną inwigilacją.