"Omen: Początek" okazał się filmem zaskakująco dobrym, który w umiejętny sposób łączy ze sobą klimat klasycznego "Omena" ze współczesnym kinem grozy. 7
Zapowiedź nadejścia antychrysta nie była jeszcze tak zaskakująco... dobra! Konia z rzędem temu, kto przewidział, że Omen: Początek, czyli prequel kultowego horroru Richarda Donnera z 1976 roku, będzie tak udanym powrotem do serii. Zaskoczenie jest o tyle duże, że niedawne powroty do znanych - przywoływany chyba przez wszystkich, jako najświeższy przykład Egzorcysta. Wyznawca - cykli grozy nie były do końca udane. Tym większe brawa dla debiutującej w kinie reżyserki Arkashy Stevenson za utarcie nosa niedowiarkom. W tym mojej osobie!
Akcja filmu przenosi nas do lat 70. ubiegłego wieku, do Rzymu, który przechodzi przez kryzysowy moment swojej historii. Państwo boryka się z falą protestów i zamieszek natury ideologicznej. W tym czasie do stolicy Italii przybywa młoda amerykanka Margaret - kobieta wychowywana przez siostry zakonne w Rzymie ma niebawem przyjąć śluby, dzięki czemu będzie mogła spełniać się, jako służebnica boska oraz kościelna. Zanim to jednak nastąpi rozpocznie posługę w rzymskim sierocińcu. Jak nie trudno się domyślić, po jej przybyciu zaczyna dochodzić do dziwnych i strasznych zdarzeń, którymi Margaret zaczyna się mocno interesować. Z czasem wpada na trop spisku, który sprawi, że na Ziemię stąpi zło wcielone!
Arkasha Stevenson dokonała wielkiej rzeczy. Udało się jej wskrzesić umarłą serię pomysłowym i przede wszystkim udanym prequelem, który będzie w sposób wyśmienity dopełniał oryginał Richarda Donnera. Omen: Początek może pochwalić się doskonałym klimatem i inscenizacją większości ze scen oraz sposobem kręcenia, który łudząco przypomina starego Omena. Zresztą Stevenson czerpie garściami z klasyki kina, ponieważ nie tylko znajdziemy tutaj inspiracje filmem Donnera - absolutnie wspaniała scena otwierająca film - ale także Romanem Polańskim czy Dario Argento. Fani kina sekciarskiego będą - nomen omen!! - wniebowzięci.
Omen: Początek to połączenie horroru hollywoodzkiego, z czymś nieco ambitniejszym. Reżyserka nieśmiało próbuje nas uraczyć charakterystycznymi dla blockusterów grozy jump scare'ami, ale robi to w sposób umiejętny i oszczędny. I chociaż sam film bez tych dwóch czy trzech momentów nadal by działał, to ich obecność w żaden sposób nie psuje seansu. To co jednak jest wielkim darem Arkashy Stevenson to fakt, iż potrafi ona w świetny sposób inscenizować sceny grozy tak, aby były straszne nawet, jeśli dzieją się ona poza ekranem. I w przypadku tego filmu tak też właśnie jest.
W tle głównego wątku owej historii tli się społeczny wydźwięk. Rzym, jak i całe Włochy w latach 70. nie były wcale takim swojskim miejscem, jakby mogło się nam wydawać. Konflikt lewicy z prawicą eskalował do ogromnych rozmiarów, co zaowocowało walkami i zamieszkami na ulicach. W filmie Omen: Początek zostaje to świetnie wkomponowane w scenariusz i wykorzystane w umiejętne znalezienie motywu do sprowadzenia antychrysta na Ziemię. Kościół podzielony na dwa fronty musi walczyć o wiarę ludzi, którzy powoli się od niej odsuwają - niektórzy z nich są gotowi nawet zejść do piekła, aby ludzie znowu uwierzyli, że to Bóg jest ich zbawicielem.
Omen: Początek okazał się filmem zaskakująco dobrym, który w umiejętny sposób łączy ze sobą klimat klasycznego Omena ze współczesnym kinem grozy. To powrót do znanej serii, który wydawać by się mogło nie miał prawa się udać. A jednak! Filmowe cuda tego typu także są możliwe i chwała za to twórcom.
