"W imieniu narodu włoskiego" - ta formułka zamyka każde z sądowych orzeczeń. Ale sędzia Bonifazi wysłuchuje jej z coraz głębszym poczuciem nieskuteczności wymiaru sprawiedliwości. Świadczy o tym najdobitniej swoboda, z jaką taki na przykład inżynier Santenocito, jak i wielu jemu podobnych, bogaci się kosztem społecznego dobra. Przypadkowy rzekomo pożar wybucha właśnie na obszarze lasu należącego do Santenocita, co umożliwia mu, przynoszącą krociowe zyski, zabudowę tego terenu. Innym razem, gdy świeżo wykonany odcinek autostrady ulega zniszczeniu na skutek osunięcia się najwidoczniej źle umocnionego terenu, okazuje się, że właścicielem przedsiębiorstwa, które budowało tę autostradę, jest także Santenocito. Ale wszystkie te odkrycia, poczynione przez sędziego całkiem prywatnie, nie stanowią podstawy do urzędowej interwencji.. Kres bezkarności Santenocita kładzie dopiero przypadek. Do rąk Bonifaziego trafia sprawa tajemniczej śmierci pewnej dziewczyny. Podczas śledztwa wychodzi na jaw, że Santenocito nie tylko znał Silvanę, lecz krytycznego dnia był ostatnią osobą, jaka ją widziała.