Jesień 1427. Król Władysław rozkazuje, aby dwórki królowej, Kachna i Eliszka Szczukowskie, i jej ochmistrz Wojciech Malski zostali przywiezieni do Wilna. Mają być przesłuchani w sprawie domniemanego niemoralnego postępowania Zofii. Eliszka pogrąża królową swoimi zeznaniami. Bojąc się tortur, mówi to, czego oczekuje przesłuchujący ją książę Witold. Królowa przyjmowała w komnacie młodych mężczyzn. Jan z Czyżowa, w wawelskich ogrodach, na oczach królowej aresztuje Hinczę. Zofia dowiaduje się, o co jest oskarżana, i walczy o swoje dobre imię. Niemira i jej brat szewc Czesław oskarżają Gromka o partactwo, czyli pracowanie poza cechem. Młody chłopak ma być wychłostany i wygnany z Krakowa. Bdzigost i Kunegunda namawiają Lecha, aby poprosił Niemirę o wycofanie oskarżenia.