Nieokiełznane namiętności i pasja twórcza, czyli… jak rozplątać węzeł gordyjski 8

Lubię filmy Pedro Almodóvara. Są intrygujące pełne napięcia i… nieoczekiwanych zwrotów akcji. Takim też jest ostatnia produkcja tego reżysera Przerwane objęcia, a specyficzny klimat sprawia, że to iście poetycki obraz. Scenariusz i jego doskonała realizacja nie pozwalają widzowi nudzić się ani przez chwilę!

Film rozgrywa się w dwóch planach czasowych. Współcześnie (wówczas rok 2008) oraz kilkanaście lat wcześniej. Symultaniczna prezentacja zdarzeń zmusza widza do uważnej obserwacji, aby nie przeoczyć zarówno spraw bieżących, jak i tego, co działo się 14 lat wcześniej, gdyż, jak to często bywa, przeszłość ma niebagatelny wpływ na losy głównych bohaterów.

Czego dowiadujemy się o przeszłości? Reżyser Mateo Blanco – w tej roli Lluís Homar - zamierza zrealizować ambitną komedię. Poszukuje więc do swego nowego filmu odtwórczyni głównej roli… No i tutaj znawcy wszelkich wątków romansowych zapewne się domyślą, że nie tylko znalazł, ale… Jednak Lena ( Penélope Cruz) – dziewczyna nieprzeciętnej urody, która zawsze pragnęła być aktorką, związana jest z bogatym biznesmenem w podeszłym wieku... Wir zdarzeń wszystkich porywa i splata w prawdziwy węzeł gordyjski, którego żadnym sposobem rozplątać się nie da, można go tylko… przeciąć. A współczesność? To od niej zaczyna się przecież film. Główny bohater zwierza się, że zawsze marzył o tym, aby móc stać się kimś innym. Spełniło się! Teraz Mateo jest Harrym Caine'em, scenarzystą filmowym. Ale czy takiej przemiany niegdyś pragnął, czy taką cenę zamierzał za nią zapłacić?

Fabuła wydaje się banalnie prosta, opiera się bowiem na wielkich namiętnościach, które kierują losami bohaterów. Miłość, zazdrość, zdrada, zemsta. Wszystko już było? Może, ale ważny jest niekonwencjonalny sposób narracji. Chociaż wielu widzów z empatią spojrzy na Lenę, główną bohaterkę, z pewnością filmu nie można zaliczyć do melodramatycznych „wyciskaczy łez”. Utrzymany jest raczej w konwencji nieco mrocznego thrillera psychologicznego.

Ponownie, jak to u Almodóvara, pojawia się też konwencja filmu w filmie, która sprawia, że lekkim dowcipem potrafi rozładować napięcie. Komedia, którą tworzy Mateo, pełna jest przejaskrawionych barw, zabawy kamerą, kiczowatych scenek rodzajowych rodem z telenoweli, ale i odniesień do historii światowego kina, kiedy to bohaterka „Dziewczyn i walizek” zostaje tak ucharakteryzowana, że przypomina Marilyn Monroe.

Po raz kolejny Almodóvar w głównej roli obsadził Penélope Cruz, która z powierzonego zadania wywiązała się znakomicie! Nietuzinkowa, efektowna uroda i doskonałe aktorstwo idą ze sobą w parze. Mniej może znany polskiemu widzowi odtwórca postaci Mateo/Harry’ego Lluís Homar znakomicie sprawdza się w „dwoistej” roli. Ponownie mamy okazję ujrzeć u Almodóvara dawno nieoglądaną Angelę Molinę w roli matki Leny.

Nie będę „odkrywać” wszystkich intrygujących zdarzeń, aby nie odebrać widzowi możliwości delektowania się tym poetyckim obrazem pełnym skrajnych namiętności i zagadek. Poza melodramatyczną opowieścią z jednej strony mamy do czynienia z przekazem metaforycznym. Ta druga warstwa to próba „rozprawienia się” z niemocą twórczą, która prędzej czy później „dopada” każdego artystę. W którymś momencie, podobnie jak główny bohater, staje się „ślepcem”, który nie może już nic z siebie wykrzesać. Czy, aby na pewno? Jak widać na przykładzie Mateo, a właściwie Harry’ego, pasja tworzenia jest w stanie przezwyciężyć nawet taką przeszkodę… Optymistyczny wydźwięk! A przesłanie jakie niesie ze sobą film? Pasja tworzenia może chwilowo osłabnąć, ale nigdy tak naprawdę nie gaśnie!

Oby takich pasjonatów w światowym kinie nigdy nam nie zabrakło!