Pressboki

O filmie

Dla reżysera Christopha Gansa, najbardziej pociągające w projekcie Silent Hill było to, że jest „opowieścią z innego świata”, mieszanką horroru, SF i dramatu, której nie można jednoznacznie zaklasyfikować do żadnego gatunku. „To klasyczna historia w stylu Twilight Zone, która opiera się na emocjach i siłach nadprzyrodzonych – mówi Gans. Historia ta rozgrywa się w różnych wymiarach, których łącznikiem jest cierpienie żyjących tam istot. Można w niej znaleźć elementy dramatu romańskiego i surrealizm science fiction”.

Producent Samuel Hadida wyjaśnia: „Film powstał z przekształcenia gry komputerowej, która osiągnęła niezwykłą popularność, ponieważ każdy grający mógł w niej doświadczyć czegoś wyjątkowego. Nasz film wzbogaca i rozwija te doznania poprzez dodanie głębi i mitologii do już istniejącej fantastycznej koncepcji”.

Przekonanie twórców gry, firmy Konami, do sprzedaży praw do nakręcenia filmu nie było łatwe, jednak Hadida wiedział, że bogata estetyka gry i jej narracja „z dreszczykiem” idealnie pasują do encyklopedycznej wiedzy filmowej Gansa. „To specyficzna historia z dużymi odniesieniami do współczesnego kina, ponieważ japońscy twórcy czerpali inspirację od mistrzów horroru” – tłumaczy Hadida.

Powstanie 4 światów Silent Hill

Gans zdecydowany był od podstaw stworzyć miasteczko Silent Hill, ale nie w komputerze. Filmowcy przejęli we władanie kanadyjskie miasteczko, które kompletnie przekształcili. „Stworzyliśmy ponad 100 planów – mówi Gans – i dzięki temu osiągnęliśmy realizm - taki mam staroświecki styl. Oczywiście stosujemy efekty wizualne, bo bez nich nie dałoby się zrobić takiego filmu”.

Cały proces poprzedzony został narysowaniem story-boardów, opartych na koncepcji japońskiej mangi. W przeciwieństwie do zachodnich komiksów koncentrujących się na super-bohaterach, manga ma bardziej zaawansowaną strukturę narracji, wykorzystującą techniki ilustracji imitujące kino, takie jak zbliżenia, ujęcia panoramiczne, zatrzymanie klatki.

Gans: „Lubię pracować ze story-boardami, mieć dokładnie rozrysowane każde ujęcie, bowiem filmując różne wymiary, które często się na siebie nakładają, trzeba być bardzo ostrożnym, by wszystko było jasne, inaczej widzowie się pogubią”.

Carol Spier, autorka scenografii, musiała stworzyć rozkładające się, zbutwiałe i chylące ku upadkowi środowisko, w którym rozgrywa się 80% filmu. W niektórych przypadkach wykorzystywane były istniejące budynki, fabryka, czy szkoła, a w innych cały plan filmowy budowano od podstaw: na przykład gigantyczny kościół, którego budowa zajęła 8 tygodni albo drogę prowadzącą do Silent Hill, która powstała w studio.

Scenografia stworzona przez Spier była nastepnie przetwarzana przez specjalistów od efektów wizualnych: Buf Compagnie z Paryża, Mr.X Inc. i C.O.R.E. Digital Pictures Inc. z Toronto, wszystkie nadzorowane przez producentkę efektów wizualnych Holly Radcliffe.

Silent Hill w kilku wymiarach

Aby zrozumieć wielowymiarowość filmu, należy zrozumieć wielowymiarowość miejsca, w którym rozgrywa się akcja. „Silent Hill różni się od innych filmów tego gatunku – wyjaśnia Haida. Pokazuje świat w czterech różnych wymiarach, na czterech różnych poziomach życia: rzeczywiste Silent Hill z roku 1970, kiedy toczyło się tam normalne życie, obecne Silent Hill, Silent Hill spowite we mgle, i Silent Hill spowite przez Ciemność.”

Dwa wymiary odnoszą się do czasu : w jednym prawdziwe Silent Hill sprzed 30 lat odzwierciedlone jest w retrospekcjach, które wyglądają jak porysowany film archiwalny, w drugim mamy prawdziwe Silent Hill dzisiaj, w którym Christopher szuka swojej żony. Pozostałe dwa wymiary: zamglone Silent Hill, w którym Rose szuka córki i rdzawe Silent Hill spowite przez Ciemność, będącą przywołaniem piekła – odnoszą się do przestrzeni. „Podoba mi się pomysł dosłownego zagłębiania się w wymiary czasu i przestrzeni, bo ma to charakter mistyczny i metafizyczny”– podsumowuje Gans.

Andrew Mason, producent wykonawczy: „Film opowiada o strachu przed samotnością, przed ciemnością, przed braniem odpowiedzialności za zło, które tkwi w tobie, i o strachu przed własnym przeznaczeniem. W grze Silent Hill, twórcy wprowadzają cię w środowisko, w którym wszystko jest potencjalnie przerażające i nic nie wydaje się dawać szansy na chwilę oddechu i uspokojenia. W filmie chcemy odtworzyć tę atmosferę dla szerszej publiczności.”

Przy adaptacji gry na duży ekran, Gans przeprowadził szereg zmian. Główną bohaterką uczynił kobietę – Rose, która dla uratowania adoptowanej córki, Sharon, gotowa jest zrobić wszystko. Jej macierzyństwo można porównać do niepokalanego poczęcia, a jej miłość ma najszlachetniejszy wymiar. Ponadto Gans wprowadził do akcji wiele innych kobiet: Cybil, bezdzietną policjantkę, która wspiera Rose; Dahlię, cierpiącą matkę, której dziecko przechwyciła sekta; Cristabellę, przywódczynię religijną, która zrezygnowała z macierzyństwa, aby lepiej służyć społeczności; Annę, która chwyta się wszystkiego, co przypomina matkę.

Udręczone istoty z Silent Hill

Ucieleśnieniem mrocznego świata Silent Hill jest cały wachlarz przerażających istot: niszczycielski Piramidogłowy, koszmarne Szare Dzieci, Bezręki, tajemniczy Stróż, makabryczne Karaluchy i straszne Pielęgniarki. Wszystkie te stwory są wspólnym dziełem projektanta Patricka Tatopoulosa z Los Angeles, specjalisty od efektów specjalnych w charakteryzacji Paula Jonesa z Toronto, projektantki kostiumów Wendy Partridge, producentki efektów wizualnych Holly Radcliffe i konsultanta ruchu Roberto Campanelli.

Podczas gdy Karaluchy są w całości wygenerowane komputerowo, Piramidogłowy zaprojektowany został przez Patricka Tatopoulosa: „Trzymaliśmy się dość ściśle wizerunku z gry, ale chodziło mi o zachowanie proporcji i elegancję. Piękne nie oznacza ładne. Jeśli zachowa się w projekcie elegancję i pewien stopień człowieczeństwa, otrzymuje się imponujący efekt”.

Szare Dziecko, które później w post-produkcji zostało zmultiplikowane, by powstała Szara Horda, było ulubionym projektem Tatopoulosa. Kombinezon na ciało malutkiej tancerki Yvonne Ng został uszyty ze spandexu pokrytego silikonem, który dawał wrażenie półprzezroczystej skóry.

Tancerz Michael Koda grał Bezrękiego, którego Tatopoulos widział w niezwykły sposób: „Chociaż Bezręki nie ma ust, pod jego skórą rozbrzmiewa nieustanny krzyk”.

Pielęgniarki zwracają uwagę swoim ziemistym strojem, który wydaje się wyrastać z ich skóry, oraz brakiem rysów twarzy. Są niczym zastygłe marionetki, które budzą się do życia, kiedy w ciemności szpitala rozbłyska światło.

Postać Stróża została dodana podczas produkcji. Paul Jones zaprojektował i wykonał zarówno zmumifikowaną wersję znalezioną w świecie mgły, jak i żyjącą, pokręconą pełzającą postać, która przychodzi z Ciemności.

Wszystkie istoty zostały poddane obróbce cyfrowej w post-produkcji. Skóra Szarych Dzieci została zmieniona, tak by wyglądała jak poparzona i spalona, kończyny Bezrękich zostały wydłużone i zniekształcone, nogi Stróża zostały powykręcane, a ruchy Pielęgniarek opóźnione w czasie. Jednak Jones podkreśla, że najważniejsze były zainspirowane tańcem fizyczne przedstawienia postaci w wykonaniu Campanelli, Kody i Ng.

Wybór aktorów

Reżyser poszukiwał subtelnych aktorów, którzy stworzą postaci pełne niuansów i unikną banalności. Radha Mitchell grająca Rose DaSilvę, matkę Sharon, jest według Gansa „połączeniem Grace Kelly i Mii Farrow. Gra bogatą kobietę, która dotąd wiodła łatwe życie. Radha wnosi do swojej postaci, która na początku nie wzbudza sympatii, delikatność i wyrafinowanie”.

Osią wydarzeń w Silent Hill jest postać Sharon, zagranej przez 10-letnią Jodelle Ferland. Wciela się ona także w postaci Alessy i Mrocznej Alessy – trzy dziewczynki istnieją równocześnie w odmiennych wymiarach czasu i przestrzeni. Ogromnym osiągnięciem młodziutkiej aktorki było rozdzielenie trzech wcieleń i stworzenie trzech doskonałych niezależnych postaci.

Podczas gdy postać Rose została stworzona dla potrzeb filmu, policjantka Cybil Bennett, zagrana przez Laurie Holden jest doskonale znana graczom komputerowym. Cybil jest twarda i działa w pojedynkę. Osobista tragedia w młodości spowodowała, że straciła wiarę, ale czuje potrzebę pomagania innym. Pomaga Rose, ponieważ rozpoznaje w niej bratnią duszę. Gans widział Holden w The Majestic: „Była w tym filmie cudownie kobieca, a ja postanowiłem pokazać jej drugą stronę; uczynić ją silną i niedostępną. Laurie jest na ekranie idealnym ożywionym wizerunkiem z mangi”.

Deborah Kara Unger wciela się w postać Dahlii, która milczała, zaślepiona przez wiarę, i jej milczenie przyniosło tragiczny skutek. Dalia zyskała mądrość poprzez cierpienie. W enigmatyczny sposób funkcjonuje we wszystkich światach Silent Hill, przynosząc światłość i mrok jako prorok.

Kolejną bohaterką jest Cristabella, grana przez Alice Krige, która jest postacią pełną sprzeczności. Świadomie rezygnuje z macierzyństwa, a jednocześnie z oddaniem dogląda swojej trzódki: członków sekty, której przewodzi. Jednoczy ich przekonanie, że razem są w stanie powstrzymać Zło.

Z dala od mgły i Ciemności Silent Hill istnieje jeszcze jeden wymiar: rzeczywistość, w której Christopher DaSilva, grany przez Seana Beana, podejmuje wysiłki, by odnaleźć Rose i Sharon. „Mój bohater stracił kontakt z rodziną i nie może znaleźć żadnej informacji na jej temat – wyjaśnia Bean. - Jest nieświadom zła, które rozgrywa się w innych wymiarach, lecz podświadomie wyczuwa je. Rozpacz i bezsilność doprowadzają go na skraj obłędu”.