To jest dziwny film i trzeba mieć to na uwadze zanim zarezerwuje się ponad 140 minut swojego życia. 140 minut to zdrowo ponad dwie godziny. W takim czasie można odbyć elegancką przejażdżkę niemieckim samochodem albo obejrzeć kunsztowną grę niemieckiego ze 6

Dziwny film. Niemiecki, czarno-biały, długi i opowiada o miejscu i czasie, które nie były malownicze. Korci mnie, żeby napisać, że jest po prostu nudny. Ale to byłoby krzywdzące, bo choć „dłużyzna” jest tu celowo użytym środkiem wyrazu, to momentami siedziałem na brzegu fotela podgryzając paznokcie. Co takiego dramatycznego może nam pokazać niemiecka wioska sprzed wieku? Właśnie dramat jest tu słowem-kluczem. Obserwujemy zmagania tradycyjnego modelu wychowania z naturalną potrzebą wolności. Taki konflikt przybiera postać wojny partyzanckiej na polu relacji międzyludzkich. Całość można by zaklasyfikować jako typowe zmagania w grupach społecznych lecz sto lat temu na niemieckiej wsi to był rozdzierający mega-kosmos na kółkach.

I tu bym skończył, bo już wiadomo, czego się bać. Jednak przy okazji pojawia się palący problem, z którym borykamy się współcześnie. Jak wychowywać dzieci? Słuchać ich, czy rozkazywać? Stawiać granice czy pozwolić aby same je znalazły? Stawiać na swobody czy bezpieczeństwo? To są sprawy, które mają ogromny ciężar i każdego dnia rodzic musi coś wybierać. Dobrze gdy wybierając ma poczucie czynienia właściwie, lecz skąd to poczucie brać gdy dookoła tyle sprzecznych rad? Starsi ludzie obstają zwykle przy klasycznym wychowaniu i wspomnieniu, że kiedyś młodzież szanowała starszych – „Dzień dobry Pani Matko” i pocałunek w rękę. Dziś młode matki karierowiczki próbują relacji partnerskich i bezstresowych. A może dobrym wyborem jest złoty środek?

Znajomy powiedział kiedyś, że najlepszą rolą dla rodzica jest bycie przewodnikiem po świecie i chyba taka wizja do mnie osobiście trafia najlepiej. A jak ktoś chce zobaczyć dramatyczne czarno-białe niemieckie przegięcie to Złota Palma z Cannes na drogę!