Chciałbym łzę uronić i poczuć jak serce rośnie. Ale niestety, nie tym razem... 3

Chciałbym móc wzruszyć się pięknym, ojczystym filmem martyrologicznym i napisać coś więcej niż trzy słowa. Historia Generała Fieldorfa pewnie jest dobrym przykładem losów AKowców pod rządami socjalistów w PRLu, i może nawet nadaje się na jędrny film edukacyjny. Nadaje się też pewnie na sążnisty dramat psychologiczny, zwłaszcza zbagatelizowany wątek rodziny generała. Obejrzałem jednak film zbyt długi, nudny i nieporadnie złożony. Akcja promocyjna IPN i TVP, broszury, płyty i niezłe plakaty nie pomogą obrazowi. Podejrzewam jednak, że sale kinowe wypełnią szkoły i jednostki wojskowe i będzie kasowy sukces na miarę "Katynia”, bo film jest ideologicznie czarno-biały. AKowiec jest dobry, komunista zły.

Niepokojące są losy śniegu w tym filmie. Gdy leży w parku, to równomiernie na trawniku i chodniku, mimo, że ludzie chodzą i powinni ścieżkę wydeptać. Gdy zmęczony syberyjską zimą pociąg wjeżdża na polską stację, to wydaje się jakby w drodze pryskano go jakąś pianką z puszki – widać charakterystyczne mazy przypominające graffiti. Ale tak może być dlatego, że śnieg z natury jest leniwy. Nie wstaje o szóstej rano, jak gospodarz budynku. Może sobie jeszcze chwilkę poleżeć...

Przyznam, że jedna scena mi się podobała, gdy dręczony wyrzutami sumienia obrońca wychodzi z sali po zapadnięciu wyroku śmierci i wydaje mu się, że schodów, po których schodzi jest o jeden mniej, niż gdy po nich wchodził. Ale trwa to niespełna minutę i może znajdzie się na youtube. Poborowym doradzam dezercję i „Boisko Bezdomnych”. Uczniom - wagary i „Koralinę”. Mieszkańcom Warszawy - czekoladę w takiej maciupeńkiej kawiarni przy placu Wilsona (na drodze do urzędu dzielnicy).