Rozczarowujący finał znakomicie zapowiadającej się trylogii 6

Bryan Singer nakręcił jedne z najlepszych filmów opartych na komiksie. Udało mu się stworzyć widowiskowe kino akcji, w którym – w przeciwieństwie do większości tego typu produkcji – ważniejsi od efektów specjalnych są bohaterowie i choć prosta, to przemyślana i emocjonująca fabuła.

Ostatnie ujęcie "X-Men 2", w którym pod powierzchnią Alkali Lake widać kształt Feniksa, dawało przedsmak tego, co miało nastąpić w trzeciej części. Niestety Bryan Singer i scenarzyści wycofali się z projektu, by nakręcić "Superman: Powrót". Jakby tego było mało, nowymi scenarzystami zostali Zak Penn i Simon Kinberg, których dotychczasowa twórczość, poza drobnymi wyjątkami, pozostawiała wiele do życzenia. Pech w dalszym ciągu nie opuszczał trzeciej części przygód mutantów i na kilka tygodni przed rozpoczęciem zdjęć z reżyserii filmu zrezygnował Matthew Vaughn ("Gwiezdny pył"), którego ostatecznie zastąpił Brett Ratner (seria "Godziny szczytu").

Wszelkie moje obawy potwierdziły się; "X-Men: Ostatni bastion" okazał się być ogromnym rozczarowaniem i krokiem w tył w stosunku do poprzednich części. Co nie znaczy, że to zły film, bo określenie go takim byłoby niesprawiedliwe i krzywdzące. Nie zmienia to jednak faktu, że jako kontynuacja filmów Singera prezentuje się, delikatnie mówiąc, bardzo słabo.

Aktorsko "Ostatni bastion" stoi na podobnym poziomie, co pierwsze dwie części. W końcu trudno, by aktorzy pokroju Jackmana, Berry czy McKellena nagle zaczęli gorzej grać swoje postacie, chociaż ogólne wrażenie psują upstrzone banałami dialogi, które przyszło im wypowiadać. Strona realizacyjna również jest bez zarzutu, chociaż nie ma tu ani jednej sceny, która choćby dorównywałaby tym z "X2", jak chociażby zamach na prezydenta, ucieczka Magneto z więzienia czy sekwencja z tornadami. Także sceny walk nie umywają się do pojedynków, które Wolverine stoczył z Mystique i Lady Deathstrike, co nie znaczy oczywiście, że jest źle. Film Ratnera prezentuje się o niebo lepiej od koszmarków pokroju "Fantastycznej Czwórki".

To, co najbardziej zawiodło w "X3", to scenariusz. Jak na finał trylogii, przedstawia się on wyjątkowo skromnie. W ogóle "Ostatni bastion" sprawia bardziej wrażenie autonomicznego filmu, aniżeli sequela kontynuującego wątki dwóch pierwszych filmów, który powinien być kulminacją i niejako podsumowaniem, niezależnie od tego czy miałyby powstać kolejne części. "X2" ciekawie i konsekwentnie rozwijał relacje między bohaterami, czego przykładem interesujące "coś" łączące Wolverine'a i Mystique, czy choćby drobne spięcie między Rogue a Magneto, nawiązujące do tego co wydarzyło się w pierwszej części. Tutaj tego nie uświadczymy, bo film Ratnera zdaje się ignorować wszystko to, co było wcześniej. Scenarzyści pamiętali tylko o Pyro, który zdradził drużynę Xaviera i przyłączył się do Magneto. Ale i z tego nie wynika nic poza efektownym, ale niezbyt emocjonującym pojedynkiem dawnych przyjaciół, zakończonym marnym one-linerem.

Także powrót Jean Grey rozczarowuje i stanowi kolejny dowód na to, z jaką dowolnością scenarzyści potraktowali filmy Singera. "X2" wyraźnie sugerował, że Jean Grey wkroczyła na kolejny poziom ewolucji, tymczasem Penn i Kinberg zaserwowali wyjątkowo głupi wątek rozdwojenia osobowości. Zabrakło również znanego wszystkim fanom ognistego Feniksa wokół Jean, którego widzieliśmy przecież w zakończeniu drugiej części. Filmowy Feniks tak naprawdę daje o sobie znać zaledwie w dwóch scenach i sprawia wrażenie drugoplanowego wątku, który zamiast być motorem fabuły, jest tylko potraktowanym po macoszemu dodatkiem do niej.

W "X3" pojawia się mnóstwo nowych postaci. Jednak scenarzyści nie dali widzom szansy, by dowiedzieli się o nich czegoś więcej poza tym jaką dysponują mocą. W tym miejscu po raz kolejny daje o sobie znać niedopracowanie i skrótowość scenariusza - chyba wszyscy fani czekali, by w końcu zobaczyć na ekranie Angela. I zobaczyli... w kilku krótkich scenach. Co prawda jego historia ściśle łączy się z wątkiem lekarstwa cofającego mutację, ale i to – znowu – potraktowano ledwie szkicowo. Za to z niewiadomych przyczyn zignorowano wprowadzonego w "X2", teleportującego się Nightcrawlera (świetny w tej roli Alan Cumming), zupełnie jakby go w ogóle nie było.

O kolejnych wadach "Ostatniego bastionu" wynikających z pisanego na kolanie scenariusza można by pisać jeszcze długo. Mimo wszystko "X3" sprawdza się jako efektowne kino rozrywkowe; miejscami nawet, głównie dzięki aktorom, na krótko daje się odczuć magię poprzednich części. Trudno mi jednak nie myśleć, jak wspaniały byłby to film, gdyby nie zmarnowano tkwiącego w nim potencjału.